α, ον :
      1 fortuit, accidentel, SOPH. fr. 288 ; d’où le premier venu ; p. suite, commun, vulgaire, LUC. J. conf. 6 ;
      2 qui abandonne au hasard, inconsidéré, léger, POL. 7, 7, 5.

Étym. εἰκῇ.

α, ον, (< εἰκῇ) without aim or purpose, of things, random, purposeless, τίκτει γὰρ οὐδὲν ἐσθλὸν εἰκαία σχολή S. Fr. 308; ὡς εἰκαῖον ὄν as being useless, Luc. JConf. 6; εἰ. διήγημα J. BJ Prooem. 1. Adv. -ως, δοξάζειν cj. in Epicur. Ep. 1 p. 30U., cf. Diotog. ap. Stob. 4.1.96, D.L. 2.128, Procl. in Cra. p. 26 P. ; Comp. -ότερον S.E. M. 1.276; neut. pl. as Adv., Lyc. 748. of persons, rash, hasty, Plb. 7.7.5, etc. ; οἱ πολλοὶ καὶ εἰ. Cebes 12; τὸ εἰ. PRyl. 235.12 (ii AD).
ordinary, casual, J. BJ 2.10.2, Luc. Am. 33; taken at random, ξύλα Iamb. Comm. Math. 4; careless, σφίξις Heliod. ap. Orib. 50.9.10.

wer εἰκῇ, unüberlegt, aufs Geratewohl handelt ; Pol. neben θρασύς, 15.25.4 ; neben παράνομος, 7.7.5 ; εἰκαιότατοι καὶ χείριστοι 32.21.8 ; von Sachen, die planlos, von Ungefähr geschehen, σχολή Soph. frg. 288 ; σκύλματα κόμης Haec. 3 (V.130); σοφίη Leon.Alex. 3 (IX.80); der erste beste, Luc.; vergeblich, Luc. Iup. conf. 6 u. a.Sp.; VLL μωρόν, μάταιον.
• Adv. εἰκαίως, DL. 2.128 u. A.; εἰκαῖα, Lycophr. 748.