ή, όν :
      1 qui concerne l’espèce, p. opp. à γενικός et à καθολικός, D. THR. 636, 14 ; SEXT. 607, 7 Bkk. ;
      2 spécifique, p. opp. à γενικός, PLUT. M. 876 e.

Étym. εἶδος.

ή, όν, (< εἶδος) specific, opp. γενικός, ὄνομα D.T. 636.14, A.D. Synt. 230.11 (Sup.), cf. Porph. Intr. 4.16 (Sup.), al. ; ἀντίρρησις S.E. M. 1.39 (Comp.); ἀρεταί Phld. D. 3 Fr. 82, cf. Ph. 1.140; τὰς γενικὰς καὶ τὰς εἰ. τῶν σημείων παραλλαγάς Phld. Sign. Fr. 2; αἰσθήσεις Placit. 4.10.1; εἰδικώτατον, τό, = Lat. infima species, Stoic. 3.214, cf. Dam. Pr. 87. Adv. -κῶς specifically, Stoic. 2.77, Dsc. 5.75.
special, opp.
general, Phlp. in Mete. 4.27 (Comp.). Adv. -κῶς specially, CIG 2222.15 (Chios).
formal, opp.
material, διαφοραί Plot. 5.7.1.

das εἶδος betreffend, speciell, dem γενικός entgeggstzt, Schol. Ar. Av. 102 u. oft bei Sp. Bei Plut. plac.phil. 1.3 steht τὸ ποιητικὸν καὶ εἰδικόν dem παθητικὸν καὶ ὑλικόν gegenüber, das Formelle dem Materiellen.
• Adv. εἰδικῶς, speciell, Sp., Inscr. 2222.