ιος (ἡ) lutte, combat, seul. à l’acc. δῆριν, dans HOM. (IL. 17, 158 ; OD. 24, 515 ; BATR. 4, 198) et dans HÉS. O. 14 ; postér. au nom. ESCHL. Suppl. 412 ; et au gén. δήριος, ESCHL. Ag. 942 ; ou δήρεως, SUID.

Étym. p.-ê. R. indo-europ. *der-, fendre ; cf. δέρω.

ἡ, battle, contest, Il. 17.158, al. (only in acc.); nom. in A. Supp. 412 (lyr.), Emp. 122.2 (personified), Epigr.Gr. 343 (Germa); gen. δήριος A. Ag. 942, δήρεως Suid.

ἡ, Kampf, Wettstreit ; vielleicht verwandt mit δήϊος. Bei Homer zweimal, im accus. δῆριν : Il. 17.158 ἄνδρας οἳ περὶ πάτρης ἀνδράσι δυσμενέεσσι πόνον καὶ δῆριν ἔθεντο ; Od. 24.515 υἱός θ' υἱωνός τ' ἀρετῆς πέρι δῆριν ἔχουσιν. – Batr. 4 δῆριν ἀπειρεσίην, πολεμόκλονον ἔργον Ἄρηος ; vs. 198 δῆριν ὁρῶντες ; Hes. O. 14 πόλεμόν τε κακὸν καὶ δῆριν ὀφέλλει ; vs. 33 νείκεα καὶ δῆριν ὀφέλλοις ; Scut. 241 πλέονες δ' ἔτι δῆριν ἔχοντες μάρναντο ; vs. 251 Κῆρες δῆριν ἔχον περὶ πιπτόντων ; vs. 306 ἀμφὶ δ' ἀέθλοις δῆριν ἔχον καὶ μόχθον ; Epigr. bei Demosth. Cor. 289 οἵδε πάτρας ἕνεκα σφετέρας εἰς δῆριν ἔθεντο ὅπλα. – Nominat. δῆρις Aeschyl. Suppl. 412 ; genit. δήριος Agam. 942. Suid. hat s.v. Δῆρις den genit. δήρεως u. den dativ. δήρει, ohne Belege.