δύσ·χιμος, ος, ον [ῐ]
      1 où règnent de mauvais temps, où le climat est dur, ESCHL. fr. 379 ; EUR. Bacch. 15 ; p. suite, orageux, violent, ESCHL. Ch. 186 ;
      2 p. ext. effrayant, terrible, ESCHL. Sept. 503.

Étym. δυς, χι- de χιών, χεῖμα, etc. cf. μελάγχιμος.

ον, troublesome, dangerous, fearful, δράκων A. Th. 503; πλημμυρίς Id. Ch. 186; κέλευθοι Id. Pers. 567 (lyr.); ὄρη Id. Fr. 342; χθών, πνεύματα, E. Ba. 15, Supp. 962 (lyr.). (It is doubtful whether -χιμος (required by the metre in A.) is cognate with χεῖμα, hiems, cf. μελάγχιμος ; the form δύσχειμος is corrupt in A. Fr. 342, E. ll.cc.)

verkürzt für δύσχειμος (χεῖμα), was sich überall als v.l. findet, od. von δυσ abgeleitet, vgl. μελάγχιμος von μέλας ; sehr winterlich, stürmisch ; ὄρη Aesch. frg. 450 ; Θρῄκης κέλευθοι Pers. 559 ; χθὼν μήδων Eur. Bacch. 15 ; πνεύματα Suppl. 986, vgl. Hermann ; übertr., δράκων, schaurig, oder = gefährlich, Aesch. Spt. 485 ; σταγόνες δυσχίμου πλημμυρίδος, heftiger Tränenstrom, Ch. 184.