δύσ·μορος, ος, ον, malheureux, infortuné, IL. 22, 60, etc. ; SOPH. Aj. 784, O.C. 1109 ; EUR. Med. 1218, Tr. 788 ; OPP. C. 3, 217 ; LYC. 89, 7.

Étym. δ. μόρος.

ον, ill-fated, Il. 22.60, etc. ; δυσμόρου γε δύσμορα (sc. σκῆπτρα) S. OC 1109, cf. Men. Sam. 40, Lyc. 897, Opp. C. 3.217; in Prose, Antipho 3.2.11. Adv. -ρως with ill fortune, prob. in A. Th. 837 (lyr., cod. M -φόρως).

von unglücklichem Schicksal, unglücklich. Homer achtmal, stets im singular., stets als Versanfang : Od. 1.49, 7.270, 16.139, 20.194, 24.290, 311, Il. 22.60, 481. An letzterer Stelle mit αἰνόμορος zusammengestellt, ὅ μ' ἔτρεφε τυτθὸν ἐοῦσαν, δύσμορος αἰνόμορον, vgl. Scholl. Didym. Mit δύστηνος verbunden Il. 22.60 πρὸς δ' ἐμὲ τὸν δύστηνον ἔτι φρονέοντ' ἐλέησον, δύσμορον, ὅν ῥα πατὴρ Κρονίδης ἐπὶ γήραος οὐδῷ αἴσῃ ἐν ἀργαλέῃ φθίσει, und Od. 24.290 ὅτε ξείνισσας ἐκεῖνον σὸν ξεῖνον δύστηνον, ἐμὸν παῖδ', εἴ ποτ' ἔην γε, δύσμορον. Vgl. αἰνόμορος, ἄμμορος, δυσάμμορος, ἔμμορος, ἰσόμορος, κάμμορος, περικάμμορος, ὠκύμορος und ὑπέρμορον. – Soph. sehr oft, wie Eur. u. sp.D.
• Adv., Aesch. Spt. 819.