δύσ·κριτος, ος, ον [ῐ]
      1 difficile à discerner, à reconnaître, HPC. Aph. 1243 ; ESCHL. Pr. 458 ; fig. difficile à interpréter, en parl. de songes, ESCHL. Ag. 981 ; d’où en gén. difficile à décider, à juger, SOPH. Tr. 949 ; PLAT. Rsp. 423 c ;
      2 qui se juge ou se dénoue par une crise dangereuse (maladie) HPC. Epid. 3, 1086.

Étym. δ. κρίνω.

ον, hard to discern or interpret, ἄστρων δύσεις A. Pr. 458; κληδόνες ib. 486; ὀνείρατα Id. Ag. 981 (lyr.), cf. S. Tr. 949 (lyr.); δ. νοῦσοι hard to determine, doubtful, Hp. Aph. 3.8; but δύσκριτα ἐγένετο there was an obscure crisis, Id. Epid. 3.12; δ. ἐστι πότερον… ἢ… difficult of solution, Id. Aph. 1.12, Pl. R. 433c. Adv. -τως doubtfully, darkly, A. Pr. 662; δ. ἔχειν to be in doubt, Ar. Ra. 1433.

schwer zu unterscheiden, ἄστρων δύσεις Aesch. Prom. 458 ; schwer zu beurteilen, ὀνείρατα Ag. 981 ; schwer zu entscheiden, Soph. Tr. 945 ; u. so Plat. Rep. IV.423c, mit folgdm πότερον ; auch Sp.; – • Adv., δυσκρίτως, z.B. εἰρημένον Aesch. Prom. 665 ; ἔχω, ich bin unentschieden, Ar. Ran. 1429 ; von Krankheiten, mit schwerer, unglücklicher Krisis, Medic.