δυσ·πέμφελος, ος, ον :
      1 d’une traversée difficile, en parl. d’une mer grosse, orageuse, IL. 16, 748 ; HÉS. Th. 440 ; ναυτιλίη δ. HÉS. O. 616, traversée dangereuse ; fig. HÉRODICUS (ATH. 222 a) ;
      2 fig. d’un abord difficile, intraitable, morose, HÉS. O. 720 ; MAX. π. κατ. 88, 363.

Étym. cf. πομφόλυξ, πέμφιξ.

ον, rough and stormy, εἰ καὶ δυσπέμφελος εἴη (sc. πόντος) Il. 16.748; as a general epith. of the sea, οἳγλαυκὴν δυσπέμφελον ἐργάζονται Hes. Th. 440; ναυτιλίη δ.
stormy passage, Id. Op. 618; αὔρη Nonn. D. 2.550; metaph, rude, uncourteous, Hes. Op. 722; δ. εὐνή, of a wife, Max. 88.

schwierig ; vielleicht von πέμπω, eigentlich = schwer zu beschicken, zu besorgen ; oder verwandt mit πέμφιξ, πεμφίς, πομφός, eigentlich = bewölkt, stürmisch. Homer einmal, Il. 16.748 εἰ δή που καὶ πόντῳ ἐν ἰχθυόεντι γένοιτο, πολλοὺς ἂν κορέσειεν ἀνὴρ ὅδε τήθεα διφῶν, νηὸς ἀποθρῴσκων, εἰ καὶ δυσπέμφελος εἴη, auch wenn etwa das Meer schwierig, d.h. unfreundlich, stürmisch ist, Scholl. Aristonic. ἡ διπλῆ περιεστιγμένη, ὅτι Ζηνόδοτος γράφει εἰ καὶ δυσπέμφελοι εἶεν, ὥστε ἐπὶ τῶν ἀνδρῶν εἶναι, οἷον εἰ καὶ δυσάρεστοι εἶεν οἱ συνεσθίοντες, ὡς καὶ Ἡσίοδος (O. 722) »πολυξείνου δαιτὸς δυσπέμφελος εἶναι« βέλτιον δὲ ἐπὶ τῆς θαλάσσης, εἰ καὶ δυσχείμερος εἴη καὶ τραχεῖα· τὴν γὰρ τοῦ κολυμβητοῦ ἐντρέχειαν ἀντιπαρατίθησι τῷ ἀπὸ τοῦ δίφρου κεκυβιστηκότι. καὶ Ἡσίοδος δὲ (Th. 410) ἐπὶ τῆς θαλάσσης τέταχε, »καί τοῖς οἳ γλαυκὴν δυσπέμφελον ἐργάζονται«. Vgl Apoll. Lex.Hom. p. 60.25 Δυσπέμφελος· ὁ δυσάρεστος. Außer den von Aristonicus angeführten Stellen findet sich das Wort bei Hes. noch O. 618 εἰ δέ σε ναυτιλίης δυσπεμφέλου ἵμερος αἱρεῖ – Herodic. ep. (APP 35) u. a.Sp.