δυσ·μενής, ής, ές, malveillant, hostile, en parl. de pers. IL. 5, 488 ; 16, 521 ; HDT. 3, 82 ; p. opp. à εὐμενέτης, OD. 6, 184 ; en parl. de choses (parole, action, etc.) EUR. Andr. 1092, Med. 297, etc. ; avec un dat. ESCHL. Ag. 1193, etc. ; ou un gén. SOPH. Ant. 187, malveillant pour, etc. ; abs. οἱ δυσμενέες, IL. 16, 521 ; ESCHL. Sept. 234, l’ennemi.

• Cp. -έστερος, PLAT. Prot. 317 b ; EUR. Suppl. 429. • Sup. -έστατος, SOPH. Aj. 662, El. 407.

Étym. δ. μένος.

ές, (< μένος) hostile, ἄνδρες δ. Il. 5.488; δυσμενέες enemies, 16.521, cf. Schwyzer 84.12; δυσμενέων ὄχλος A. Th. 234 (lyr.), cf. 366 (lyr.), Hdt. 3.82, S. Aj. 662 (Sup.), etc. ; οἱ ὑμέτεροι δ. X. HG 5.2.33; c. dat., τῷ πατοῦντι δυσμενεῖς A. Ag. 1193, cf. S. Ph. 585; οὐδὲν τυράννου δυσμενέστερον πόλει E. Supp. 429; less freq. c. gen., ἄνδρα δ. χθονός an enemy of the land, S. Ant. 187, cf. Ph. 2.136. Adv. -νῶς Pl. Tht. 168b; δ. ἔχειν τινί Isoc. 3.5; πρὸς τὴν πόλιν Id. 14.6; — poet. δυσμενέως, Nonn. D. 21.85 (v.l.). rarely of things, δ. χοαί S. El. 440; δυσμενὲς ὁ τοῦ πλεονεκτεῖν ἔρως X. Mem. 2.6.21, cf. E. Alc. 617 (v.l.).

ές, feindlich gesinnt, feindselig, feindlich, Apoll. Lex.Hom. p. 61.5 Δυσμενέων· τῶν ἐχθρῶν ; Sanskrit. dur-manâs, Curtius Grundz. d. Griech. Etymol. 1, p. 205. Bei Homer oft, aber nur im plural. Beispiele : adjektivisch, ἀνδρῶν δυσμενέων Od. 4.246, ἀνδράσι δυσμενέεσσιν Il. 6.453, ἄνδρας δυσμενέας Il. 10.40 ; substantivisch, Feinde, δυσμενέων Il. 19.62, δυσμενέεσσι Od. 17.289. Δυσμενέες καὶ ἀνάρσιοι Od. 14.85 ; Gegensatz εὐμενέτης Od. 6.184, πόλλ' ἄλγεα δυσμενέεσσιν, χαρματα δ' εὐμενέτῃσι. – Pind. P. 8.10, N. 9.38 ; Tragg. oft, teils absol., der Feind, neben πολέμιος Soph. Phil. 1307, teils τινί ; u. so auch in Prosa, von Her. 3.82 an ; Kompar., Plat. Prot. 817b. – Selten von Sachen, χοαί Soph. El. 435.
• Adv. δυσμενῶς, z.B. ἔχειν τινί, Isocr. 3.5.