δυσ·απάλλακτος, ος, ον [ῠᾰπ]
      1 dont on ne peut se délivrer, SOPH. Tr. 959 ; ISOCR. 213 d ; ARSTT. P.A. 3, 9, 4 ;
      2 qui ne peut se délivrer de, qui a peine à s’affranchir de : ἀπό τινος, PLAT. Theæt. 195 c ; τινος, ARSTT. H.A. 7, 10, 6, de qqe ch.

• Cp. -ότερος, ARSTT. H.A. 7, 10, 6.

Étym. δ. ἀπαλλάσσω.

ον, hard to get rid of, νοῦσος Hp. Nat. Mul. 40; ὀδύναι S. Tr. 959 (lyr.); πρόσταγμα Isoc. 10.28; ἀρρώστημα Arist. PA 671b9, cf. Cat. 10a4; c. gen., δυσαπαλλακτότεραι τῶν ἐμβρύων having difficulty in bringing forth, Id. HA 587b1; δ. ἀπὸ λόγου a person hard to draw away from…, Pl. Tht. 195c. Adv. -τως, ἔχειν τινός Eust. 1389.46, cf. Eustr. in EN 140.18.

wovon man sich schwer losmachen kann, hartnäckig ; ὀδύναι Soph. Tr. 955, Schol. δυσίατοι ; ἀφ' ἑκάστου λόγου Plat. Theaet. 195c ; im Kompar., Tim. 85b ; δυσαπαλλάκτου προστάγματος Isocr. 10.28 ; τῶν ἐμβρύων δ. γίγνονται Arist. anim. 7.10, sie können schwer entbunden werden ; – Sp.