δρυ·πεπής, ής, ές [ῠ] qui mûrit sur l’arbre : δρυπεπεῖς ἐλᾶαι, CHIONID. (ATH. 137 e) ; EUP. 2-1, 563 Meineke ; ou abs. αἱ δρυπεπεῖς, AR. Lys. 564 ; CALLIAS (Com. fr. 2, 740) olives, figues mûrissant sur l’arbre, càd. tout à fait mûres ; fig. CRAT. (ATH. 267 e), etc.

Étym. δρῦς, πέπτω.

ές, ripened on the tree, quite ripe, ἐλάα Chionid. 7, Eup. 312; αἱ δρυπεπεῖς (sc. ἰσχάδες) Ar. Lys. 564, Callias Com. 21; by a com. metaph, μᾶζαι δ. Cratin. 165, Telecl. 38; δ. ἑταῖραι Ar. Fr. 141; heterocl. acc. sg., τὴν ἁλίπαστον δρύπεπα, as Subst., AP 6.191 (Longus).

ές, am Baume gereist, bes. von voll ausgereiften Oliven u. Feigen, ἐλάας Chionid. bei Ath. IV.137e ; auch allein δρυπεπεῖς, Ath. II.56d ; Ar. Lys. 564, wo Bekker δρυπέπεις schreibt, Theophr. u. A.; μᾶζαι, die wie im Schlaraffenlande am Baume wachsen, Cratin. bei Ath. VI.267e. Ueberall findet sich die v.l. δρυπετής.