οῦ (ὁ) [ῡ]
      1 forêt de chênes, POL. 2, 15, 2 ; 12, 4, 13 ;
      2 forêt, bois, en gén. IL. 11, 118 ; OD. 10, 150, etc. ; SOPH. O.R. 1399 ; EUR. Hipp. 1127, Rhes. 289 ; au pl. ESCHL. fr. 300 ; PLUT. Per. c. Fab. 1 ; etc.

➳ Dans HOM. seul. plur. δρυμά [ῠ] IL. 11, 118 ; OD. 10, 150, 197, 251 ; cf. NIC. Th. 222 ; ORPH. Arg. 676 ; Q. SM. 2, 382 ; 7, 715 ; δρυμά [ῡ] DP. 492 ; OPP. C. 1, 64.

Étym. δρῦς.

ὁ, copse, thicket, S. OT 1399, SIG 57.28 (Milet., v. BC), E. Hipp. 1127 (lyr.), Tab.Heracl. 1.19, PLille 5.13 (iii BC), LXX Ec. 2.6, Plb. 2.15.2, AP 7.544, etc. ; pl., A. Fr. 304.10, Theoc. 1.117, AP 6.13 (Leon.), 9.4 (Cyllen.), 84 (Antiphan.), Plu. Comp. Per. Fab. 1. Hom. has only pl., δρυμά, τά, Il. 11.118, Od. 10.150, 197, 251, also in Simm. 15 (prob.); δρυμά in late Ep., D.P. 492, Opp. C. 1.64. δρυμός· φρούριον, Hsch., perh. in this sense in PPetr. 2 p. 140. (Cf. Skt. drumá ΄tree΄, Slav. drŭmŭ ΄thicket΄; ῠ is original, ῡ borrowed from δρῦς.)

[ῡ], ὁ, der Wald, der Eichenwald. Verwandt δρῦς, δόρυ, δένδρεον, δρίος ; vgl. Sanskrit. drumas »Baum«, Curtius Grundz. d. Griech. Etymol. 1.204. Bei Homer δρυμός viermal, in der Pluralform τὰ δρῦμά, mit kurzem υ : Od. 10.251 ᾔομεν ἀνὰ δρυμά, Od. 10.150, 197, Il. 11.118 διὰ δρυμὰ πυκνὰ καὶ ὕλην, δρυμά und ὕλην stehn παραλλήλως. – Sing. δρυμός Soph. O.R. 1399 ; δρυμὸς ὄρειος Eur. Hipp. 1128 ; δρυμὸν ἔνθηρον Rhes. 289 ; δρυμοῖς Bacch. 1229 ; δρυμοὺς ἐρήμους Aeschyl. ap. Arist. H.A. 9.36 (fragm. Dindf. n° 291); Plural δρυμοί auch Antiphan. 6 (IX.84) Plut. Pericl. et Fab. 1. Plural τὰ δρῦμα sp. Ep., Nic. Th. 222 Qu.Sm. 2.382. Bei Dion.Per. 492 u. Opp. Cyn. 1.64 δρυμά.

an oak-coppice; and, generally, a coppice, wood , only in plural δρυμά, (Homer); δρυμός in (Sophocles Tragicus) (ML)