δρα·πέτης, ου [ᾱ] adj. m. fugitif : βασιλέος, HDT. 3, 137, qui s’enfuit de chez le roi ; en parl. de choses : ποὺς δρ. EUR. Or. 1498 ; ESCHN. 75, 13, pied fugitif ; βίος δρ. ANTH. 10, 87, vie fugitive ; δρ. κλῆρος, SOPH. Aj. 1285, jeton ou boule d’un fuyard, càd. d’un poltron ; abs. ὁ δ. esclave fugitif, déserteur, HDT. 6, 11 ; SOPH. fr. 60.

➳ Ion. δρηπέτης, HDT. ll. cc.

Étym. *διδράσκω, πίπτω.

ου, Ion. δρηπέτης, εω, ὁ, (< διδράσκω, δρᾶναι) runaway, βασιλέος from the king, Hdt. 3.137; esp.
runaway slave, δούλοισι, καὶ τοῦτο δρηπέτῃσι Id. 6.11, cf. Ar. Ach. 1187, Herod. 3.13, etc. ; δ. ἀνήρ S. Fr. 63. Adj., ποὺς δ. E. Or. 1498 (lyr.), cf. Aeschin. 3.152; βίος δ.
fugitive life, AP 10.87 (Pall.); οὐ δραπέτην τὸν κλῆρον… μεθείς no skulker΄s lot, i.e. not a lump of earth which would fall in pieces, of the lot of Cresphontes, S. Aj. 1285. fem. δραπέτις, ιδος, Luc. Asin. 25; as Adj., στέγη a home whose occupants are shifting, S. Fr. 174; ψυχή AP 12.80 (Mel.); μέλισσαι Ael. Ep. 5; Δραπέτιδες, title of play by Cratinus.

[ᾱ], ὁ (διδράσκω), ein entlaufener Sklav, übh. Ausreißer ; Pind. frg. 99 ; Ar. Ach. 1187 ; Eur. Rhes. 69. Auch adj., πούς Eur. Or. 1498, wie Aesch. 3.152 ; ἄνθρωπος Plat. Men. 97e ; κλῆρος Soph. Aj. 1285 ; βίος, das schnell entschwindende Leben, Pallad. 117 (X.87).