ή ou ός, όν, qui est ou vient de côté, oblique, IL. 12, 148 ; HPC. 665, 20 ; THCR. Idyl. 22, 120 ; OPP. H. 2, 353 ; adv. δοχμά, NIC. Th. 294, de côté, obliquement.

➳ Fém. -ός, HPC. l. c. — Duel δοχμώ, IL. l. c.

Étym. R. indo-europ. *dh₃ǵ^hmo-, oblique ; cf. sscr. jihmá-.

όν (Delph. ά, όν, v. infr.), = δόχμιος 1, δοχμὼ ἀΐσσοντε rushing on slantwise, Il. 12.148; δοχμοὶ μῆτραι lying obliquely, Hp. Mul. 2.141; δ. ἀπὸ προβολῆς κλινθείς Theoc. 22.120; δ. ἀνακρούων θηρὸς πάτον Nic. Th. 479; ἁ ὁδὸς ἁδοχμά the cross-road, Klio 16.170 (Delph., ii BC). = δόχμιος II, συζυγία Sch. Ar. Ach. 283.

= δόχμιος ; Homer einmal, Il. 12.148 δοχμὼ ἀΐσσοντε, von der Seite her anstürmend, s. über den Akzent Scholl. Herodian. u. vgl. δόχμιος u. ἀποδοχμόω ; – Hippocr. u. Sp., wie Opp. H. 2.353 ; Nic. Th. 478;
• δοχμά, adv., 294.