δολιχό·σκιος, ος, ον [ῐῐ]
      1 qui projette son ombre au loin, IL. 3, 346 ; 22, 273 ; OD. 24, 519 ; OPP. C. 1, 410 ;
      2 p. ext. qui se répand au loin (odeur) NONN. D. 11, 499.

Étym. δολιχός, σκιά.

ον, (< σκιά) casting a long shadow, Homeric epith. of ἔγχος, Il. 3.346, etc. ; in later Ep. as a general epith., long, οὐρή Opp. C. 1.411; αὐχήν Nonn. D. 12.181; far-reaching, ἰός Id. 2.612, etc.

lang ; von ὄσχος, entstanden aus δολιχόσχιος, oder von σκιά, so daß es eigentl. = langschattig wäre. Apoll. Lex.Hom. p. 60.3 (lückenhaft) Δολιχόσκιον· ἤτοι μακρὰν σκιὰν ἔχον, ἐξ οὗ τὸ μέγα δηλοῦται. Bei Homer oft δολιχόσκιον ἔγχος accusat. Versende : Il. 3.346, 355, 5.15, 280, 6.44, 7.213, 244, 249, 11.349, 13.509, 17.516, 20.262, 273, 21.139, 22.273, 289, 23.798, 884, Od. 19.438, 22.95, 24.519, 522 ; δολιχόσκιον ἔγχος nominat. Versende Il. 5.616, 16.801 ; δολιχόσκιον ἔγχος accusat. mitten im Verse Il. 6.126 ; μή τις Ἀχαιῶν | ἔγχος ἀνελκόμενον δολιχόσκιον ἢ ἐλάσειεν | φασγάνῳ ἀΐξας ἠὲ προπρηνέϊ τύψας Od. 22.97. – Sp. Ep., οὐρή Opp. Cyn. 1.410, ὀδμή Nonn. 11.499.