ή, όν [ῐ] long, en parl. d’une javeline, d’une lance, IL. 4, 533 ; 7, 255 ; 13, 162 ; 15, 474 ; de rames, A.RH. 1, 914 ; de câbles, ANTH. 10, 4, etc. ; en parl. de la durée (longue nuit, OD. 23, 243 ; longue route ESCHL. Pr. 284 ; longue maladie, OD. 11, 172 ; etc.) ; de l’espace et de la durée à la fois (longue route, OD. 4, 393 ; longue traversée, OD. 3, 169) ; adv. δολιχόν, IL. 10, 52, longuement.

Étym. Cf. sscr. dîrghas, et grec ἐνδελεχής.

ή, όν, long, ἔγχεα, δόρυ, Il. 4.533, al. ; also of Time, νύξ, νοῦσος, Od. 23.243, 11.172; δολιχόν, as Adv., Il. 10.52; σχελίδες Archipp. 11.3 (lyr.); ἐλάται A.R. 1.914; πρυμνήσια AP 10.4 (Marc. Arg.); some phrases, as δ. πλόος, δ. ὁδός, unite both senses, Od. 3.169, 4.393. (Cf. Skt. dīrghas ΄long΄.)

lang, poet., Ap. Lex.Hom. p. 60, 2 Δολιχόν· μακρόν ; vom Raume : ἔγχος, δόρυ, Il. 4.533, 13.162, sp.D.; von der Zeit : νύξ, νόσος, Od. 23.243, 11.172 ; πλόος, ὁδός, Od. 3.169, 4.393, δολιχῆς τέρμα κελεύθου Aesch. Prom. 284, wobei man an Raum und Zeit denken kann.
• Adv. δολιχόν, Il. 10.52 ; vgl. Plat. Prot. 329a.