ά, όν, sombre, obscur, en parl. de la nuit, OD. 13, 269 ; 15, 50 ; SOPH. El. 91 ; de l’eau d’une source, IL. 9, 15 ; 16, 4 ; de la terre, EUR. I.T. 1265 (cf. THGN. 243) ; des ténèbres, ESCHL. Eum. 379 ; des enfers, ANTH. 7, 181 ; fig. d’un deuil, PD. P. 4, 112 ; ATT. (ESCHL. Pers. 528) ; en prose, seul. τὸ δνοφερόν, HPC. 308, 10, l’obscurité.

Étym. δνόφος.

ά, όν, dark, murky, νύξ Od. 13.269; ὕδωρ Il. 9.15, cf. Thgn. 243; ἀχλύς A. Eu. 379 (lyr.); κατὰ δ. γᾶς E. IT 1266 (lyr.), etc. ; metaph, δ. κᾶδος Pi. P. 4.112; πένθος A. Pers. 536 (lyr.). — Poet. word; but τὸ δνοφερόν gloom, Hp. Morb. Sacr. 16.

dunkel, finster ; Homer viermal : Od. 13.269 νὺξ δὲ μάλα δνοφερὴ κάτεχ' οὐρανόν ; 15.50 νύκτα διὰ δνοφερήν ; Il. 9.15, 16.4 κρήνη μελάνυδρος, ἥ τε κατ' αἰγίλιπος πέτρης δνοφερὸν χέει ὕδωρ ; – νύξ Pind. frg. 95 Soph. El. 91 ; ἀχλύς Aesch. Eum. 357 ; γῆ Eur. I.T. 1265 ; δόμος Ἁχέροντος Andronic. (VII.181); θύελλα Orph. Arg. 1187 ; auch übertr., κῆδος Pind. P. 4.112 ; πένθος Aesch. Pers. 528, wie Anyte 13 ; – τὸ δνοφερόν. Hippocr.