δι·ωλύγιος, ος, ον [ῠ]
      1 qui résonne au loin, PLAT. Theæt. 162 a ; CALL. fr. 111 ; ANTH. 7, 641 ;
      2 p. suite, immense, PLAT. Leg. 890 e, etc.

Étym. διά, ὀλυγ- de ὀλολύζω.

ον, immense, enormous, μήκη δ. Pl. Lg. 890e; μακρὰ… καὶ δ. φλυαρία Id. Tht. 162a (Sch. expl. both by περιβόητος and σκοτεινός); πράγματα Is. Fr. 123; μακρὸς ὁ λόγος καὶ δ. Jul. Or. 2.101d; κῦμα δ. Call. Fr. 111; ἤπειρος A.R. 4.1258; σκότος Dam. Isid. 303; τιμαί Them. Or. 11.146b; πνεῦμα δ., of a water-clock striking, perh.
far-sounding, AP 7.641 (Antiphil.); loud, piercing, φθέγμα θρηνῶδες καὶ δ. Agath. 1.12; neut. as Adv., δ. ἀνῴμωζον J. BJ 7.6.4; δ. ἀνεβόησεν Charito 3.3, Lib. Decl. 26.47. (Etym. unknown; expld. by ἠχοῦν ἐπὶ πολύ, μέγα καὶ σφοδρόν, διατεταμένον, Hsch. ; by μέγα καὶ ἐπὶ πολὺ διῆκον, Suid.)

sich weithin erstreckend, weit ; μήκη Plat. Legg. X.890e ; von der Stimme, weithin schallend, weit gehört, φλυαρία Theaet. 161d ; αὐλός Antiphil 17 (VII.641); πράγματα, nach B.A. 238 ἅπερ ἀπώλεσεν ἂν τοὺς περιπεσόντας αὐτοῖς.