δι·οίχομαι :
      1 passer, s’écouler, HDT. 4, 136 ;
      2 p. suite, être achevé, être terminé, SOPH. O.C. 574 (var. διέρχεται) ; EUR. Suppl. 530 ; p. ext. en parl. de personnes, être fini, être perdu, SOPH. Aj. 973 ; EUR. Or. 182 ; AR. Th. 609 ; de même, en parl. de choses, AR. Eccl. 393.

➳ Pf. ion. 3 pl. διοίχηνται, HDT. l. c.

fut. -οιχήσομαι ; pf. -οίχημαι Hdt. 4.136: — to be quite gone by, ἡμέραι διοίχηνται Id. l.c. ; of persons and things, to be clean gone, to have perished, τἀμὰ γὰρ διοίχεται A. Fr. 138, cf. S. Aj. 973, E. Or. 181 (lyr.), Ar. Th. 609, etc. ; rare in Prose, Hdt. l.c., Pl. Phd. 87e.
to be gone through, ended, ὁ λόγος διοίχεται S. OC 574 (codd. recc. for διέρχεται); χἠ δίκη δ. E. Supp. 530.

(οἴχομαι), dahingehen, vergehen, von der Zeit ; αἱ ἡμέραι διοίχηνται Her. 4.186 ; Αἴας διοίχεται Soph. Aj. 959, d.i. er ist umgekommen, wie Eur. Ion 765 ; Ar. Th. 609 ; τἀμὰ διοίχεται Aesch. frg. 120 ; so λόγος Soph. O.C. 580, ist beendet, wie δίκη δ. Eur. Suppl. 542 ; I.A. 961 ; sich auflösen, Plat. Phaed. 87c.