ή, όν :
      1 qui sert d’issue : τὸ διεξοδικόν, ARSTT. H.A. 1, 13, 2, la partie du corps par où sortent les excréments ;
      2 étendu, développé, en parl. d’un récit, PLUT. Fab. 16 ; CLÉM. 1, 736 b Migne.

Étym. διέξοδος.

ή, όν, of or for going through; τὸ δ.
fundament, Arist. HA 493a23. Math., produced by traversing, of loci (e.g. line by point or surface by line), Papp. 662.2.
detailed, λόγος Plb. 12.25b4; ἱστορία Plu. Fab. 16. Adv. -κῶς in detail, δ. ἀποκρίνεσθαι, of an answer involving a statement (opp. ΄yes’ or ΄no΄), Stoic. 2.62, etc. ; Comp., J. BJ Prooem. 6, Phlp. in GA 101.36; verbatim, ἀναγραφῆναι SIG 694.38 (Pergam., ii BC); also, by discursive reasoning, Ammon. in APr. 25.2; opp. συμβολικῶς, Porph. VP 36.

ή, όν,
1) zum Ausgang gehörig ; τὸ δ., der Teil, durch den die Exkremente abgehen, Arist. H.A. 1.13.
2) ausführlich, ἱστορία Plut. Fab. 16, u. a.Sp.