ή ou ός, όν [ῐ]
   I en parl. de choses :
      1 enseigné, appris, SOPH. El. 344 ; EUR. Hipp. 79 ;
      2 qu’on peut ou qu’il faut enseigner, PD. N. 3, 71 ; SOPH. Tr. 64, fr. 723 ; PLAT. Euthyd. 274 e ; Eryx. 398 d, 404 d ; ISOCR. 295 b ; etc. ;
   II en parl. de pers. enseigné, instruit : τινος, SPT. 1Macc. 4, 7 ; NT. Joh. 6, 45, instruit en qqe ch.

➳ Fém. διδακτός, PLAT. Eryx. 398 d.

Étym. vb. de διδάσκω.

ή, όν, also ός, όν Pl. Erx. 398d; of things, taught, learnt, ἅπαντα γάρ σοι τἀμὰ νουθετήματα κείνης διδακτά of her teaching, S. El. 344; δ. ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοι 1 Ep. Cor. 2.13; ὅσοις δ. μηδέν, ἀλλ’ ἐν τῇ φύσει τὸ σωφρονεῖν εἴληχεν E. Hipp. 79.
that can be taught or learnt, τὰ δ.
things which may be taught by study and experience, Pi. N. 3.41; opp. ἄρρητα, S. OT 300; δίδαξον… εἰ διδακτά μοι if I may learn them, Id. Tr. 64, cf. 671; τὰ μὲν δ. μανθάνω, τὰ δ’ εὑρετὰ ζητῶ Id. Fr. 843; κἄστ’ οὐ διδακτόν (sc. τὸ τῆς τύχης) E. Alc. 786, cf. Supp. 914; καθ’ ὅσον δ. Isoc. 13.20; ἀρετὴν… εἴτε δ. εἴ τε μὴ δ. Pl. Men. 71a, cf. Prt. 328c, Euthd. 274e; ἐπιστήμη Arist. EN 1139b25. of persons, taught, instructed, πολέμου LXX 1 Ma. 4.7; also δ. θεοῦ taught by God, ib. Is. 54.13 (= Ev. Jo. 6.45).

διδακτός, -ή, -όν
(< διδάσκω), [in LXX: Isa.54:13 (לִמּוּד), 1Ma.4:7 * ;]
__1. that can be taught.
__2. taught; with genitive, of source of teaching (in cl., poët. only);
__(a) of persons: δ. θεοῦ, Jhn.6:45 (LXX);
__(b) of things, λόγοις δ. πνεύματος, 1Co.2:13.†
(AS)