δια·σκίδνημι, poét. c. διασκεδάννυμι, seul. aux formes suiv. : prés. ind. 3 sg. -σκίδνησι, PLUT. Fab. 12 ; 3 pl. -σκιδνᾶσι, IL. 5, 526 ; partic. nom. pl. -σκίδναντες, HDT. 2, 25 ;

Moy. seul. prés. ind. 3 sg. -σκίδναται [νᾰ] LUC. Sacr. 13.

poet. for διασκεδάννυμι, Il. 5.526, Hes. Th. 875, Emp. 84.4, Hdt. 2.25; — Pass., Luc. DDeor. 20.5, Sacr. 13.

p. = διασκεδάννυμι ; Hom. Il. 5.526 ζαχρηῶν ἀνέμων, οἵ τε νέφεα σκιόεντα πνοιῇσιν λιγυρῇσι διασκιδνᾶσιν ἀέντες ; Hes. Th. 875 von den Winden διασκιδνᾶσί τε νῆας, ναύτας τε φθείρουσι : Her. 2.25 ὑπολαμβάνοντες δὲ οἱ ἄνεμοι καὶ διασκιδνάντες τήκουσι ; Plut. Fab. 12 ἐπιφανεὶς (Fabius) τρέπεται καὶ διασκίδνησι τοὺς Νομάδας ; Luc. sacrific. 13 ἡ κνίσσα ἐς τὸν οὐρανὸν ἠρέμα διασκίδναται.