δια·πρό ou διὰ πρό, adv., de part en part, d’outre en outre, IL. 5, 66, etc. ; A.RH. 4, 313 ; DP. 5 ; avec un gén. IL. 4, 138 ; THCR. Idyl. 22, 201, etc.

v. διά.

durch und auf der andern Seite wieder hinaus oder hervor, durch und durch. Homer oft : Il. 4.138, 5.66, 281, 538, 7.260, 12.184, 404, 13.388, 607, 647, 14.494, 15.342, 16.309, 821, 17.393, 518, 579, 20.276, 21.164, Od. 22.295, 24.524 ; fast in allen diesen Stellen sind Waffen das Hindurchdringende, Teile des menschlichen Leibes oder Schutzwaffen das Durchbohrte ; anders Il. 17.893, wo das διαπρό nicht recht deutlich ist : ὡς δ' ὅτ' ἀνὴρ ταύροιο βοὸς μεγάλοιο βοείην λαοῖσιν δώῃ τανύειν, μεθύουσαν ἀλοιφῇ· δεξάμενοι δ' ἄρα τοί γε διαστάντες τανύουσιν κυκλόσ', ἄφαρ δέ τε ἰκμὰς ἔβη δύνει δέ τ' ἀλοιφὴ πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶσα διαπρό· ἃς οἵ γ' ἔνθα καὶ ἔνθα κτἑ.; meist ohne casus. mit genitiv. Il. 4.138 διαπρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆς ; 5.281 τῆς δὲ διαπρὸ αἰχμὴ χαλκείη πταμένη θώρηκι πελάσθη ; 14.494 δόρυ δ' ὀφθαλμοῖο διαπρὸ καὶ διὰ ἰνίου ἦλθεν. In vielen oder allen Stellen könnte man auch an verba composita denken, z.B. Il. 15.342 διαπρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσεν an διαπροελαύνω, wenn nur neben so vielen Stellen, in denen διαπρό vom verbum äußerlich getrennt ist, eine einzige sich fände mit einem unzweifelhaften Komposit. von διαπρό. Vgl. διέκ : διέξειμι, διεξερέομαι, ἀποπρό : ἀποπροαιρέω, ἀποπροΐημι, ἀποπροτέμνω, περιπρό : περιπροχέω. – Theocr. 22.201 ; Ap.Rh. 4.513 u. a.Sp.