δια·πρέπω (seul. prés.) :
      1 intr. se faire remarquer, briller, HH. Merc. 351 ; PD. O. 1, 2 ; τινί, PLUT. M. 771 e ; EL. V.H. 7, 2 ; DC. 42, 34 ; 51, 15 ; ἐπί τινι, LUC. Salt. 9 ; DC. 68, 6 ; ἔν τινι, ANTH. 9, 513, se distinguer par qqe ch., en qqe ch. ; δ. τινός τινι, EUR. Alc. 642, l’emporter sur qqn par qqe ch. ;
      2 tr. travestir, EUR. (PLAT. Gorg. 485 e).

appear prominent or conspicuous, strike the eye, h.Merc. 351, Pi. O. 1.2; διαπρέπον κακόν A. Pers. 1007 (lyr.).
to be eminent, ἔν τινι AP 9.513 (Crin.); ἐπί τινι Luc. Salt. 9, cf. D.C. 68.6; κάλλει, ὥρας ἀκμῇ, Plu. 2.771e, D.C. 42.34; c. gen., δ. πάντων ἀψυχία E. Alc. 642.
to be suitable, κτητικὴ λεχθεῖσα ἂν διαπρέψειεν Pl. Sph. 219c. c. acc. rei, adorn, E. Fr. 185.

hervorstechen, sichtbar sein, sich auszeichnen. Aus Homer rechnet man hierher Il. 12.104 ὁ δ' ἔπρεπε καὶ διὰ πάντων. – H.h. Merc. 551 ; χρυσὸς διαπρέπει νυκτὶ πλούτου Pind. Ol. 1.2, in der Nacht ; oft absol.; sonst τινί, durch etwas, ἀψυχίᾳ, Eur. Alc. 642 ; ἐπί τινι, Luc. salt. 9 u. Sp.; δράμασιν ἐν πολλοῖσι Crinag. (IX.513). Bei Plat. Gorg. 485e aus Eur., φύσιν ψυχῆς γενναίαν διαπρέπεις μορφώματι, scheint es transit »ausschmücken«, wenn die Leseart richtig.