ή, όν :
   I divisé, d’où :
      1 désuni, séparé, XÉN. Cyr. 4, 3, 20 ;
      2 distinct, ARSTT. Pol. 5, 10, 35 ;
      3 distribué, réparti, SOPH. Tr. 163 ;
   II divisible, ARSTT. Nic. 2, 6, 4, etc. ; p. opp. à συνεχής, ARSTT. Phys. 1, 2, 8 ; en parl. d’un navire, qu’on peut démonter pièce par pièce, ARSTT. An. 1, 5, 26 ;
   III qu’on peut distinguer, càd. fixer ou déterminer (par le langage) THC. 1, 84.

Étym. vb. de διαιρέω.

ή, όν (ός, όν S. Tr. 163), divided, separated, opp. σύνθετος, X. Cyr. 4.3.20; δ. τυραννίδες, of extreme oligarchies and pure democracies, Arist. Pol. 1312b37.
having divisions, ἀμφορεῖς Id. Ath. 68.3.
divisible, Parm. 8.22; πᾶν συνεχὲς δ. εἰς ἀεὶ διαιρετά Arist. Ph. 231b16, cf. EN 1106a26; opp. ἀδιαίρετος, Id. APo. 92a23; δ. ψυχή Id. de An. 411b27; δ. πλοῖα which can be taken to pieces, D.S. 2.16. Adv. -τῶς Dam. Pr. 174.
divided, distributed, μοῖραν γῆς διαιρετὸν νέμειν S. l.c. distinguishable, τύχας οὐ λόγῳ δ. not to be determined by argument, Th. 1.84.

getrennt ; Ggstz σύνθετος, Xen. Cyr. 4.3.20 ; vgl. Soph. Tr. 163 ; – trennbar, teilbar ; Ggstz συνεχές, Arist.; πλοῖα, auseinander zu nehmen, DS. 2.16 ; – zu erklären, λόγῳ Thuc. 1.84.