ή, όν :
      1 divisible, PLAT. Soph. 226 c ;
      2 qui sert ou peut servir à diviser, ARSTT. Probl. 5, 37 ; PLUT. M. 952 b ;
      3 t. de log. qui se fait au moyen de divisions, ARSTT. An. post. 2, 5, 4 ;
      4 t. de gr. qui aime les diérèses, en parl. du dialecte ionien, DYSC. Pron. 381 a.

Étym. διαιρέω.

ή, όν, logically distinguishable, Pl. Sph. 226c.
able to divide, separative, Arist. Pr. 884b35; δ. δύναμις Plu. 2.1026d, cf. 952b.
given to resolving diphthongs, -κώτατοι οἱ Ἴωνες A.D. Pron. 95.4.
suited for breaking up, λίθων Gal. 19.694. in Logic, by means of division, ὅροι Arist. APo. 91b39; διαιρετική, ἡ, as a branch of Dialectic, Ammon. in APr. 7.31, cf. Iamb. Comm. Math. 20; δ. μέθοδος Gal. 10.115; δ. συλλογισμός disjunctive syllogism, with contradictory alternatives, Stoic. 2.87. Adv. -κῶς Plu. 2.802f.
Rhet., concerned with distribution under heads, τέχνη Hermog. Inv. 3.4, cf. Stat. 6, Lib. Decl. 49 Intr. 2.

ή, όν, zum Trennen, Unterscheiden gehörig, geschickt, Plat. Soph. 223c ; πῦρ δ. καὶ διαστατικόν Plut. prim. frig. 16 ; Sp.;
• Adv. διαιρετικῶς λέγειν, Plut. reip. ger. pr. 6.