εως (ἡ) disjonction, d’où :
      1 en gén. désunion, séparation, PLAT. Phæd. 88 b ; Leg. 930 b ;
      2 particul. divorce, ARSTT. Pol. 2, 10, 9 ;
      3 t. de mus. disjonction d’harmonie (de deux tétracordes) p. opp. à συναφή (v. διαζεύγνυμι) PLUT. M. 491 a, 1136 d ;
      4 t. de gr. disjonction, PLUT. M. 1011 a ; DYSC. Conj. 482, 24 ; ARC. 185, 9.

εως, ἡ, disjoining, parting, τοῦ σώματος Pl. Phd. 88b; δ. τε καὶ σύζευξιν ποιεῖσθαι Id. Lg. 930b; ἡ δ. τῶν γυναικῶν, in Crete, Arist. Pol. 1272a23.
2. Musical term, disjunction of two tetrachords, Plu. 2.491a, Cleonid. Harm. 10, etc.
3. Gramm., disjunction, κατὰ διάζευξιν παραλαμβάνεσθαι A.D. Synt. 125.12; in Logic, συμπλοκαὶ καὶ διαζεύξεις Plu. 2.1011a.
4. Medic., κατὰ διάζευξιν by exclusive reckoning, Gal. 18(2).232, al.

ἡ, Trennung, Ggstz σύζευξις, Plat. Legg. XI.930b ; ἡ τοῦ σώματος, vom Körper, Phaed. 88b. In der Musik im Ggstz von συναφή, Plut. frat. am. 20.