ῆτος (ἡ) :
   I hostilité, OD. 6, 203 ;
   II p. suite : combat, bataille, IL. 3, 20 ; 5, 593 ; joint à πόλεμος, IL. 5, 348, etc. ; à μάχη, IL. 7, 290 ; à l’épithète αἰνός, IL. 5, 409 ; 7, 119 ; 22, 64.

Étym. δήϊος.

ῆτος, ἡ, battle-strife, the battle, Il. 3.20, etc. ; mortal struggle, death, Od. 12.257; cf. δανοτής.

ῆτος, ἡ, Krieg, Schlacht, Kampf, oft Hom., in den Formen δηϊοτῆτος, δηϊοτῆτι, δηϊοτῆτα ; z.B. Il. 3.20 μαχέσασθαι ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι ; Od. 11.516 πολλοὺς δ' ἄνδρας ἔπεφνεν ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι ; Il. 12.244 πόλεμον καὶ δηϊοτῆτα, Homerisch, πόλεμον und δηϊοτῆτα stehn παραλλήλως, d.h. sie bedeuten dasselbe ; eben so Il. 7.290 μάχης καὶ δηϊοτῆτος ; auffallende Verbindungen : Il. 7.174 δηΐου ἐκ πολέμοιο καὶ αἰνῆς δηϊοτῆτος ; 20.245 ἐν μέσσῃ ὑσμίνῃ δηϊοτῆτος ; s.v. w. Schlachtfeld, Il. 15.584 ὅς ῥά οἱ ἀντίος ἦλθε θέων ἀνὰ δηϊοτῆτα ; Od. 6.203 ὅς κεν Φαιήκων ἀνδρῶν ἐς γαῖαν ἵκηται δηϊοτῆτα φέρων ; s.v. w. Todesnot Od. 12.257, wo Odysseus sagt, Skylla habe die ihm geraubten Männer verzehrt χεῖρας ἐμοὶ ὀρέγοντας ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι. – Auch Folgende : Hes. Th. 662, 852. Plur. δηϊοτῆτας, μάχας Hesych. Ueber den Akzent s. Scholl. Herodian. Il. 3.20 und Lehrs Aristarch. p. 269.