ά, όν :
      1 qui dure longtemps, de longue durée ; en parl. de pers. qui vit longtemps, IL. 5, 407 ; en parl. de choses (temps, A.RH. 4, 1547 ; vie, ANTH. 6, 39 ; vieillesse, A.RH. 2, 183) ; δ. κλέος, THCR. Idyl. 16, 54, gloire impérissable ; adv., δηναιόν, A.RH. 3, 590, pendant longtemps ;
      2 qui dure depuis longtemps, antique, ancien, vieux, en parl. des Φορκίδες, ESCHL. Pr. 794 ; du trône de Kronos, ibid. 912 ;
      3 qui a vécu il y a longtemps, d’autrefois, ancien, CALL. Jov. 60 ;
      4 tardif, A.RH. 4, 645.

➳ Dor. δαναιός [ᾱ] ESCHL. Eum. 845 et 879 corr.

Étym. δήν.

ή, όν, Dor. δαναιός, ά, όν, long-lived, Il. 5.407; δ. κλέος Theoc. 16.54; long-continued, ὁδοιπορίη IG 14.1780; χρόνος A.R. 4.1547; βίος AP 6.39.7 (Arch.); neut. as Adv., Man. 3.143.
aged, κόραι A. Pr. 794; ancient, θρόνοι ib. 912 (and in Eu. 846 (lyr.), δαναιᾶν should be restored with Dindorf for δαμαίων, cf. Call. Fr. 105); ἀοιδοί Id. Jov. 60; worn out, δένδρα Hsch.
after a long time, δ. εἰσαφίκοντο A.R. 4.645; late come, long absent, ἀδελφεός Oppian. H. 4.154; neut. δηναιόν, as Adv., A.R. 3.590; so pl., δηναιά Maiist. 8. personified, Θόωσα and Δηναιή, Overspeed and Loitering, Emp. 122.3.

lange dauernd, von δήν, vgl. Curtius Grundz. d. Griech. Etymol. 2.215. Bei Homer einmal, Il. 5.407 οὐδὲ τὸ οἶδε κατὰ φρένα Τυδέος υἱός, ὅττι μάλ' οὐ δηναιὸς ὃς ἀθανάτοισι μάχηται, οὐδέ τί μιν παῖδες ποτὶ γούνασι παππάζουσιν ἐλθόντ' ἐκ πολέμοιο : μάλ' οὐ δηναιός = οὐ μάλα δηναιός, »daß der nicht lange lebt«, δηναιός verbunden mit οὔ und μάλα in derselben Weise wie δήν mit οὔ und μάλα in der Formel μίνυνθά περ, οὔ τι μάλα δήν, s. s.v. δήν. – Folgende : κλέος Theocr. 16.54 ; γῆρας, χρόνος, Ap.Rh. 2.183, 4.1547 ; βίος Archi. 11 (VI.39); – δηναιόν adverbial, Ap.Rh. 3.590 ; – alt ; Φορκίδες δηναιαὶ κόραι Aesch. Prom. 794 ; θρόνοι, des Saturn, 912 ; ἀοιδοί Call. Iov. 60 ; – nach langer Zeit, spät, δηναιοὶ ἀφίκοντο Ap.Rh. 4.645. – Bei Empedocl. 13 als nom. pr., Θόωσα καὶ Δηναιή, Uebereilung und Versäumnis.