ων, ον, gén. ονος, qui fait du mal, nuisible, funeste à, gén. OD. 18, 85 et 116 ; 21, 308 ; HDT. 2, 74 ; abs. IL. 24, 33.

Étym. δηλέομαι.

ον, gen. ονος, baneful, noxious, βροτῶν δηλήμονα πάντων Od. 18.85, al. ; ὄφιες ἀνθρώπων οὐδαμῶς δηλήμονες doing men no hurt, Hdt. 2.74, cf. 3.109; abs., of the gods, σχέτλιοί ἐστε, θεοί, δηλήμονες Il. 24.33 (in Od. 5.118 nearly all codd. give ζηλήμονες); in late Prose, Jul. Or. 2.87a.

ον, Schaden stiftend, verderblich, substantivisch = der Verderber, von δηλέομαι ; Apoll. Lex.Hom. 58.14 δηλήμονες· βλαπτικοί Bei Homer fünfmal : Od. 18.85, 116, 21.308 εἰς Ἔχετον βασιλῆα, βροτῶν δηλήμονα πάντων ; Od. 5.118, Il. 24.33 σχέτλιοί ἐστε, θεοί, δηλήμονες (ἔξοχον ἄλλων), var. lect. ζηλήμονες, s. Scholl. und Eust. – Herodt. 2.74 ἱροὶ ὄφιες, ἀνθρώπων οὐδαμῶς δηλήμονες ; 3.109 οἱ δὲ ἄλλοι ὄφιες ἐόντες ἀνθρώπων οὐ δηλήμονες κτἑ.