η, ον [ᾰ] litt. tout à fait le second, càd. le dernier, IL. 19, 51 ; OD. 1, 286 ; 23, 342 ; MOSCH. 4, 65.

Étym. sup. de δεύτερος.

η, ον, Sup. of δεύτερος, = ὕστατος, the last, Il. 19.51, Mosch. 4.65, Schwyzer 90.3, 92.2 (Argos, iii BC), etc. ; — prob. f.l. in Pi. O. 1.50.

der letzte, superlativ. zu δεύτερος, von δεύεσθαι, Scholl. Aristonic. Il. 19.51 ἡ διπλῆ, ὅτι δεύτατος ἀπὸ τοῦ δεύεσθαι ὁ ἔσχατος· τὸ δὲ δεύεσθαι ἐνδεῖν ἐστι, vgl. Scholl. Aristonic. Il. 23.248. Bei Homer findet sich δεύτατος dreimal, überall an derselben Stelle des Verses, mit dem 2. Fuße beginnend : Il. 19.51 αὐτὰρ ὁ | δεύτατος ἦλθεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ; Od. 1.286 ὅς γὰρ | δεύτατος ἦλθεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων ; 23.342 τοῦτ' ἄρα | δεύτατον εἶπεν ἔπος. – Mosch. 4.65.