δευσο·ποιός, ός, όν :
      1 qui sert à teindre, qui teint, LUC. Im. 16 ; τὸ δ. ALEX. (ATH. 124 a), teinture ;
      2 teint, PLAT. Rsp. 429 e ; d’où indélébile, ineffaçable, joint à δυσέκνιπτος, EL. N.A. 16, 1 ; fig. δόξα δ. PLAT. Rsp. 430 a, gloire ineffaçable ; δ. πονηρία, DIN. 105, 23, méchanceté indélébile ; δέος δ. PLUT. Alex. 74, crainte ineffaçable.

Étym. δεύω¹, ποιέω.

όν, (δεύω¹) deeply dyed, fast, of colours, δ. γίγνεται τὸ βαφέν Pl. R. 429e, cf. Alex. 141.9, D.Chr. 77.4; δ. σπάργανα Diph. 72.2; δ. φάρμακα Luc. Im. 16; δ. καὶ δυσέκνιπτος Ael. NA 16.1; metaph, δόξα δ. Pl. R. 430a; πονηρία Din. 2.4; δέος Plu. Alex. 74. Adv. -ῶς Simp. in Cat. 253.28. title of play by Apollod. Gel., Suid. = βαφεύς, Hsch.

färbend, bes. echt, unauslöschlich, nach VLL ἔμμονον καὶ δυσαπόπλυτον ; ὁ, der Färber, VLL, βαφή, dauerhafte Farbe ; δευσοποιῷ χρώζομεν Alexis Ath. III.124a (v. 9), was vorher ζυμὸν μέλανα μηχανώμεθα heißt ; vgl. Diphil. bei Harp.; χρόα δ. καὶ δυσέκνιπτος Ael. H.A. 16.1 ; φάρμακα Ruhnk. zu Tim. p. 76 ; τὸ βαφέν Plat. Rep. IV.429e, übertr., δόξα IV.430a ; πονηρία Din. 2.4, nach Bekker, was B.A. 237 ἔμμονος, ἀνίατος erkl. wird ; δέος Plut. Alex. 74.