ή, όν :
   I qui concerne un maître, d’où :
      1 du maître : δ. δίκαιον, ARSTT. Nic. 5, 6, 8, le droit ou le pouvoir d’un maître ; δ. συμφοραί, XÉN. Cyr. 7, 5, 64, infortunes du maître ;
      2 postér. t. eccl. du Seigneur, càd. de J.C., NAZ. 3, 281 b Migne, NYSS. 3, 272 b Migne ;
   II qui exerce un pouvoir absolu sur, gén. XÉN. Œc. 13, 5 ; ARSTT. Pol. 3, 8, 2 ;
   III enclin à un pouvoir absolu, despotique ; ἀρχὴ δ. ARSTT. Pol. 3, 14, 6 ; ou subst. ἡ δεσποτική, ibid. 1, 3, 2 ; ou τὸ δεσποτικόν, PLAT. Leg. 697 c, le pouvoir absolu ; en parl. de pers. PLAT. Rsp. 344 c, etc.

• Cp. -ώτερος, PLAT. Rsp. 344 c ; sup. -ώτατος, PLAT. Leg. 701 e.

Étym. δεσπότης.

ή, όν, of or for a master, συμφοραί misfortunes that befall one΄s master, X. Cyr. 7.5.64; δίκαιον a master΄s right, Arist. EN 134b8; ὑπομένειν τὴν δ. ἀρχήν Id. Pol. 1285a22; ἡ δ., = δεσποτεία, ib. 1259a37; τὸ δ. Pl. Lg. 697c.
Imperial, νομισμάτια PFlor. 95.10; κτήσεις PLond. 2.234.1 (iv AD); νοτάριος ib. 416.3. (iv AD).
fitted to rule, ἀδικίαώτερον δικαιοσύνης Pl. R. 344c, etc. ; inclined to tyranny, despotic, ὀλιγαρχία δ. Arist. Pol. 1306b3; δῆμος ib. 1292a16; of persons, tyrannical, Phld. Ir. p. 50 W. Adv. -κῶς, βουλεύεσθαι Isoc. 4.104; ἄρχειν Arist. Pol. 1295a16; Comp. -ωτέρως Id. Ath. 24.2. c. gen., exercising despotic power over, τινός X. Oec. 13.5; ἐστὶ δὲ τυραννὶς μοναρχία δ. τῆς πολιτικῆς κοινωνίας Arist. Pol. 1279b16; δ. τῶν βελτιόνων ib. 1292a19.

1) den Herrn betreffend, συμφοραί Xen. Cyr. 7.5.64 ; δίκαιον, das Recht des Herrn, Arist. Eth. Nic. 5.6.
2) zur Herrschaft geeignet, τῶν ἀνθρώπων, über die Menschen, Xen. Oec. 13.5 ; herrisch, gebieterisch, despotisch, Ggstz τὸ ἐλεύθερον Plat. Legg. III.697c ; δεσποτικώτερον ἀδικία δικαιοσύνης Rep. I.344c ; δεσποτικῶς διακεῖσθαι Dem. 17.17 ἄρχειν Pol. 10.36.