ή, όν, propre à démontrer, démonstratif, CLÉM. 1, 924 b Migne ; en parl. d’arguments directs (p. opp. à argument indirect) ARSTT. An. pr. 1, 29, 1 ; p. opp. à ἐλεγκτικός, ARSTT. Rhet. 2, 22, 15 ; en parl. des pronoms démonstratifs, D. THR. 636, 12 Bkk. ; DYSC. Pron. 270 b, 301 c ; en parl. de l’article, DYSC. Pron. 264 d.

Étym. δείκνυμι.

ή, όν, able to show; in Logic, of syllogisms, those which can be directly reduced, Arist. APr. 45a24; δ. ἐνθύμημα, opp. ἐλεγκτικόν, Id. Rh. 1396b24. Adv. -κῶς Id. APr. 29a31.
categorical, πρότασις Stoic. 2.85.
Gramm., demonstrative, τὸ 'τοῦτο' δεικτικόν Chrysipp. Stoic. 2.65; δ. ὄνομα D.T. 636.12; ἄρθρα Apollod. Ath. and D.T. ap. A.D. Pron. 5.19; ἀντωνυμία ib. 9.17; δεικτικώτεραι γιγνόμεναι (sc. ἀντωνυμίαι) προσλαμβάνουσι τὸ ι ib. 59.16; δεικτικόν, τό, Demetr. Eloc. 289. Adv. -κῶς Chrysipp. Stoic. 2.245, Plu. 2.747d, S.E. M. 7.267.

hinzeigend, hinweisend, Sp., besonders Gramm.