δα·φοινός, ός, όν [ᾰ]
      1 d’un rouge de sang, d’un rouge pourpre, en parl. de la lueur d’une torche, ESCHL. Ch. 606 ; d’où couvert de sang, sanglant, en parl. des Κῆρες, HÉS. Sc. 250 ; de l’aigle qui dévore Prométhée, ESCHL. Pr. 1022 ; de loups, OPP. C. 3, 393 ; fig. en parl. de la douleur, HH. Ap. 304 ;
      2 d’un rouge fauve, en parl. d’un lion, IL. 10, 23 ; de chacals, IL. 11, 474 ; d’un serpent, IL. 2, 308.

➳ Fém. -ή, OPP. C. 3, 440.

Étym. δα-, φοινός.

όν (ή, όν Opp. C. 3.440; δαφοινή as etym. of δάφνη in Corn. ND 32), epith. of savage animals, tawny (as expld. by most Gramm., though some also give blood-reeking), δαφοινὸν δέρμα λέοντος Il. 10.23; δράκων ἐπὶ νῶτα δαφοινός 2.308; θῶες δ. 11.474; λαῖφος δ’ ἐπὶ νῶτα δαφοινὸν λυγκὸς ἔχει h.Pan. 23; πῆμα δ., of the dragon Python, h.Ap. 304; δ. ἀετός A. Pr. 1022; λεόντων ἁδ. ἴλα E. Alc. 581 (lyr.); δ. ἄγρα tawny, Pi. N. 3.81. metaph, δ. Κῆρες Hes. Sc. 250; δαλός A. Ch. 607 (lyr.).

fem. δαφοινή Opp. C. 3.440, eigentl. = ganz blutig, ganz blutrot ; von φοινός und δα- = ζα- = διά, vgl. δάσκιος ; Apoll. Lex. Hom. p. 56.11 δαφοινός ὁ μεγάλως φοινὸς καὶ ἐρυθρός. ἔνιοι δὲ δαφοινὸν τὸν μεγάλως φόνιον, Homer dreimal : Il. 11.474 δαφοινοὶ θῶες, rotgelb ; Il. 10.23 δαφοινὸν δέρμα λέοντος αἴθωνος ; Il. 2.308 δράκων ἐπὶ νῶτα δαφοινός. Vgl. δαφοινεός Il. 18.538. – Folgende : Κῆρες Hes. Sc. 250 ; πῆμα H.h. Apoll. 304 ; ἄγρα Pind. N. 3.77 ; αἰετός Aesch. Prom. 1024 ; λύκοι Opp. C. 3.393 ; blutrot, δαλός Aesch. Ch. 606 ; rotgelb, Eur. Alc. 581 λεόντων ἁ δαφοινὸς ἴλα.