GRC
Bailly
gén.
ιδος,
adj. f. terrible,
en parl. des Érinyes, OD.
15, 234 ; d’Hékatè, THCR.
Idyl. 2, 14 ; etc.
Étym. Orig. inconnue.
Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »
LSJ
ἡ (voc. -πλῆτα AP 5.240 (Paul. Sil.)), horrid, frightful, θεὰ δ. Ἐρινύς Od. 15.234; of Hecate, Theoc. 2.14; — also δασπλής, ῆτος, ὁ, ἡ, sc. δασπλῆτα Χάρυβδιν Simon. 38; δασπλῆτες Εὐμενίδες Euph. 94; δασπλῆτε δράκοντε Nic. Th. 609; freq. in Nonn., γυναῖκες 46.210; μάχαιρα 22.219, al. ; — nom. δασπλῆτα, Call. Fr. 534; δασπλήτης An.Ox. 1.149; δάσπλη (sic), Hsch.
Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)
Pape
bei Homer einmal, Od. 15.284 θεὰ δασπλῆτις ἐρινύς ; Ableitung und Bedeutung zweifelhaft ; verschiedene Deutungen, z.B. »die schrecklich nahende«, »die furchtbar schlagende«, s. Scholl. Od. 15.234 Apollon. Lex.Hom. p. 56.20. Besser als diese ohne Zweifel unhaltbaren Deutungen ist vielleicht eine Ableitung von δᾶ = γῆ und πελάτις »die Dienerin«, vgl. πελάζω πλῆτο, entstanden aus ΠΕ'ΛαΤΟ ; denn die Erinys ist nach Homer Dienerin der höheren chthonischen Gottheiten : Il. 9.568 sqq πολλὰ δὲ καὶ γαῖαν πολυφόρβην χερσὶν ἀλοία κικλήσκουσ' Ἀίδην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν, πρόχνυ καθεζομένη, δεύοντο δὲ δάκρυσι κόλποι, παιδὶ δόμεν θάνατον· τῆσδ' ἠεροφοῖτις ἐρινὺς ἔκλυεν ἐξ Ἐρέβεσφιν, ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσα, Scholl. Aristonic. vs. 568 ἡ διπλῆ ὅτι οἱ τοὺς χθονίους θεοὺς ἐπικαλούμενοι ταῖς χερσὶ τὴν γῆν ἐπέκρουον, derselbe vs. 569 ἡ διπλῆ ὅτι ἐπικαλεῖται μὲν τὸν ᾍδην καὶ τὴν Περσεφόνην, ὑπακούουσι δὲ αἱ Ἐρινύες ὡς ὑπηρετίδες, derselbe vs. 571 ἡ διπλῆ ὅτι αἱ Ἐρινύες ὥσπερ ὑπηρετίδες ὑπακούουσι, καὶ οὐ μάχεται τὸ »κικλήσκουσ' Ἀίδην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν« ; vgl. Lehrs Aristarch. p. 185. Hiernach kann unbedenklich die δασπλῆτις ἐρινύς als »Dienerin der Erdgottheit« aufgefaßt werden. Das δασ– ist genitiv., vgl. z.B. νεώσοικος. – Die Späteren verstanden das Wort nicht ; an Homer hielt sich genau Orph. Argon. 872 ἧκε δ' ἄρ' ἰὸν ὑπὸ σπλάγχνοις δασπλῆτις Ἐρινύς ; von der Hekate, ebenfalls einer chthonischen Gottheit, Theocr. 2.14 χαῖρ' Ἑκάτα δασπλῆτι. Ungleich freier ist aus Unverstand δασπλής gebraucht worden.
Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)