οῦ (ὁ) :
      1 partage, part, particul. part de butin, IL. 1, 166 ; HH. Cer. 86 ; HÉS. Th. 425 ;
      2 part de contribution imposée à un peuple, d’où tribut, impôt, ISOCR. 213 b ; δ. σκληρᾶς ἀοιδοῦ, SOPH. O.R. 36, tribut payé au cruel questionneur, càd. au sphinx ; δασμὸν τίνειν, SOPH. O.C. 635, payer un tribut, une dette ; δασμὸν φέρειν, XÉN. An. 5, 5, 10 ; ἀποφέρειν, XÉN. Cyr. 4, 6, 9 ; ἀποδιδόναι, XÉN. Cyr. 2, 4, 14, apporter, payer une contribution.

Étym. δαίω.

ὁ, (< δάσασθαι) division of spoil, ἤν ποτε δ. ἵκηται Il. 1.166; διάτριχα δ. ἐτύχθη h.Cer. 86.
tribute, Isoc. 10.27; σκληρᾶς ἀοιδοῦ δ.
tribute paid to her, S. OT 36; δ. τίνειν Id. OC 635; δ. φέρειν X. An. 5.55.10; ἀποφέρειν, ἀποδιδόναι, Id. Cyr. 4.6.9, 2.4.14; pl., Id. An. 1.1.8.

ὁ (δαίομαι, δατέομαι),
1) Teilung, Verteilung, Il. 1.166, ἅπαξ εἰρημ.; Hes. Th. 425.
2) nach dem Verhältnis des Vermögens verteilte, auferlegte Abgabe, Tribut, Steuer, Σφιγγός Soph. O.R. 36 ; τίνειν O.C. 635 ; Eur. Rhes. 435 ; ἀποδιδόναι, ἀποπέμπει ν, den Tribut entrichten, zahlen, Xen. Cyr. 2.4.14, 4.6.9, An. 1.1.8 u. öfter ; auch Sp., wie Plut. Thes. 17.