α ou ος, ον :
      1 qui a soif, altéré, d’où desséché, en parl. de la poussière, ESCHL. Ag. 495 ; SOPH. Ant. 246 ; de la terre, EUR. Alc. 560 ;
      2 qui donne soif ; σήψ δ. NIC. Th. 147, sorte de serpent (cf. διψάς).

➳ Fém. -α, ESCHL. SOPH. EUR. ll. cc. ; fém. -ος, NONN. Jo. 32, 28 ; NIC. Th. 187.

Étym. δίψα.

α, ον, also ος, ον A. Ch. 185, Nic. Th. 147; (< δίψα): — thirsty, and of things, dry, parched, δ. κόνις A. Ag. 495, S. Ant. 246; χθών E. Alc. 560; πῦρ θεοῦ Id. Rh. 417; ἐξ ὀμμάτων δὲ δίψιοι πίπτουσι σταγόνες, perh. tears checked in their flow, A. Ch. 185; δίψιον, expld. by βεβλαμμένον, S. Fr. 296, by βλαπτικόν, Hsch. ; cf. δῖψαι.
causing thirst, ὕδατα Hermipp. ap. J. Ap. 1.22; δ. σήψ Nic. Th. 147; cf. διψάς ΙΙ.

α, ον (auch 2 Endungen, Nic. Th. 147), durstig. Gew. übertr. von leblosen Dingen, dürr, trocken ; κόνις Aesch. Ag. 481 ; Soph. Ant. 426 ; χθών Eur. Alc. 563 ; δίψιον πῦρ θεοῦ, Hitze, Rhes. 417 ; Aesch. sagt ἐξ ὀμμάτων δὲ δίψιοι πίπτουσί μοι σταγόνες Ch. 183, wo man unnötig διψίων geändert hat, auch nicht an Hes. Glosse δίψιον, βλαπτικόν zu denken braucht ; δ. σήψ Nic. Th. 147 = διψάς, Schlange.