δί·χηλος, ος, ον, postér. διχηλός et διχαλός, ός, όν [ῐᾱ]
      1 qui a le pied fourchu, HDT. 2, 71 ; EUR. Bacch. 740 ; ARSTT. H.A. 2, 1, 31, etc. ; subst. δίχηλα ὕεια, LUC. Lex. 6, pieds de cochon ;
      2 muni d’une double tige, qui forme une pince, ANTH. 6, 92 ; τὸ δίχηλον, fourchette, HÉRON ; PHIL. BYZ.

➳ Dor. διχαλός [ᾱ] postér. us. dans la langue commune, ARSTT. H.A. 2, 1, 31, etc.

Étym. δίς, χηλή.

ον, cloven-hoofed, Hdt. 2.71; δ. ἔμβασις E. Ba. 740; — freq. in Dor. form δίχαλος, Arist. PA 663a31, al.
with two pincers, prongs, or claws, πυραγρέτης AP 6.92 (Phil.); πάγουρος ib. 196 (Stat. Flacc.), cf. Hero Bel. 76.10; δίχιλα (sic) ξύλα BGU 37.4 (i AD); εἰς δίχηλον διεσχισμένος Hero Spir. 1.28. Subst., δίχηλα ὕεια pigs’ trotters, Luc. Lex. 6; cf. διχάλα.

mit gespaltenen Klauen ; ἔμβασις, vom Fuße des Hirsches, Eur. Bacch. 733 ; ζῷα Arist. H.A. 2.1, u. Sp.; von Krebsscheren, Flacc. 3 (VI.196); von der Feuerzange, Philp. 16 (VI.92). Vgl. δίχαλος.