'[ῐᾰ] adv. :
   I en deux : δ. ἀριθμεῖν, OD. 10, 203, compter en faisant deux groupes ; δίχα πάντα δέδασται, OD. 15, 412, tout est partagé en deux ; δ. πρίειν, THC. 4, 100, ou τέμνειν, PLAT. Soph. 265 e, scier ou couper en deux ; δ. ποιεῖν, XÉN. An. 6, 4, 11, partager en deux, séparer ;
   II p. suite, différemment, IL. 18, 510 ; 20, 32, etc. ; OD. 16, 73, etc. ; τό τ' ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα, ESCHL. Pr. 927, commander et être esclave sont choses bien différentes ; en parl. d’avis, de sentiments etc. ἐγίνοντο δίχα αἱ γνῶμαι, HDT. 6, 109, les avis se partageaient ; avec un gén. différemment de, ESCHL. Ag. 757 ; SOPH. El. 547 ; d’où abs. dans le doute, avec hésitation, OD. 22, 333 ;
   III p. ext. séparément, HDT. 4, 180 ; δ. οἰκεῖν, SOPH. O.C. 602, habiter à part ; fig. avec un gén. séparément de, d’où :
      1 sans, ESCHL. Sept. 25 ; SOPH. Ph. 31 ; οἶος Ἀτρειδῶν δ. SOPH. Aj. 750, seul sans les Atrides ;
      2 sans l’assentiment de : πόλεως, SOPH. O.C. 48, de la cité ;
      3 sans parler de, outre, DH. 7, 19 ;
      4 excepté, ESCHL. Pr. 162.

➳ D’ord. après le rég. ; qqf. avant, ESCHL. Pr. 162 ; SOPH. Ph. 195, 840, Aj. 768 ; EUR. I.T. 185.

Étym. δίς.

'

(< δίς), Adv.
in two, asunder, δ. πάντας… ἠρίθμεον Od. 10.203; δ. πάντα δέδασται 15.412; πλευροκοπῶν δ. ἀνερρήγνυ S. Aj. 236; δ. πρίσαντες Th. 4.100; τέμνειν δ. Pl. Sph. 265e; δ. διαλαβεῖν Id. Tht. 147e; δ. τὸ στράτευμα ποιεῖν X. An. 6.4.11; δ. τὴν δύναμιν λαβεῖν catch the force divided, Th. 6.10; ὅτι δ. πέφυκε (sc. ἡ Σικελία) is divided against itself, Id. 4.61; generally, apart, aloof, διαστῆναι Hdt. 4.180; κεῖσθαι Pi. P. 5.93; οἰκεῖν S. OC 602. metaph, at two, two ways, whether with others or oneself, at variance or in doubt, δ. δέ σφισι ἥνδανε βουλή Il. 18.510; δίχα θυμὸν ἔχοντες 20.32; δ. δέ σφιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸς ἄητο 21.386; δ. θυμὸς ἐνὶ φρεσὶ μερμηρίζει Od. 16.73; δ. θυμὸς ὀρώρεται ἔνθα καὶ ἔνθα 19.524; δίχα βάζομεν 3.127; δ. μοι τὰ νοήμματα prob. in Sappho 36; μιῇ γλώσσῃ δ. ἔχειν νόον Thgn. 91, etc. ; ἐγίνοντο δ. αἱ γνῶμαι Hdt. 6.109; δόξα δ’ ἐχώρει δίχα E. Hec. 117; μαθήσεται ὅσον τό τ’ ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα differ, A. Pr. 927; τὸ γὰρ τοπάζειν τοῦ σάφ’ εἰδέναι δ. Id. Ag. 1369; δ. ψηφίζεσθαι on different sides, X. Mem. 4.4.8; ἐὰν δ. γένηται τὸ δικαστήριον Arist. Pol. 1318a40. Prep., c. gen., apart from, Emp. 21.19; without, πυρός, ἄρσενος, A. Th. 25, Ag. 861; ἀνθρώπων δ. S. Ph. 31; οἶος Ἀτρειδῶν δ. Id. Aj. 750; μόνη… φασγάνου δ. Id. Tr. 1063; δ. τέλους Supp.Epigr. 1.329.25 (Istros, i AD); δ. γνώμης ἐμῆς καὶ συγκαταθέσεως PFlor. 58.8 (iii AD); δ. πραγμάτων Jul. Or. 7.212a, etc.
differently from, unlike, δ. ἄλλων A. Ag. 757; σῆς δ. γνώμης λέγω S. El. 547. πόλεως δ.
against the will of, Id. OC 48, cf. Aj. 768.
except, δ. γε Διός A. Pr. 163; τῶν λελεγμένων δ. Id. Ch. 778.
besides, dub. in D.H. 7.19. — As a Prep. it commonly follows its case in Trag., but precedes it in A. Pr. l.c., S. Ph. 195, al., E. IT 185.

(δίς), zwiefach :
a) zwiefach geteilt, getrennt ; Apoll. Lex. Hom. p. 59.17 Δίχα· διχῶς, εἰς δύο ; vgl. διχθά, ἄνδιχα, διάνδιχα ; δίχα πάντας ἠρίθμεον, ich teilte alle in zwei Haufen, Od. 10.203 ; δίχα πάντα δέδασται 15.412 ; δίχα κεῖται Pind. P. 5.93 ; δίχ' ἀνερρήγνυ Soph. Aj. 232 ; δίχα διαστᾶσαι Her. 4.180 ; δίχα πρίειν, entzwei sägen, Thuc. 4.100 ; δίχα διαλαβεῖν Plat. Theaet. 147e u. öfter ; διατέμνειν, διελεῖν, Symp. 190d, Soph. 221e ; auch τὰ δίχα τμήματα, Legg. V.745d ; δίχα ποιεῖν, trennen, Xen. An. 6.2.11. – Uebertr., von zweierlei Meinung, zwiespältig, uneinig, δίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή Il. 18.510 ; δίχα θυμὸν ἔχοντες 20.32 ; δίχα βάζειν, dem ἕνα θυμὸν ἔχειν entgeggstzt, Od. 3.137 ; vgl. noch 16.73, 19.524, 22.333 ; δίχα μοι νόος Pind. frg. 232 ; εἰ καὶ σῆς δίχα γνώμης λέγω, anders als du meinst, Soph. El. 537 ; δίχα αἱ γνῶμαι ἐγίγνοντο Her. 6.109, u. öfter ; δ. ψηφίζεσθαι Xen. Mem. 4.4.8, u. ä.; δίχα πέφυκε τοῦ ἑτέρου Thuc. 4.61, abgesondert, verschieden sein ; vgl. Aesch. Prom. 927 ὅσον τό τ' ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα, was für ein Unterschied ist ; dah.
b) getrennt, abgesondert ; οἰκεῖν Soph. O.C. 608 ; vgl. Ant. 164 ἐκ πάντων δίχα ὑμᾶς ἔστειλ' ἱκέσθαι ; abgesondert, vor allen, wie οἶος Ἀτρειδῶν δίχα Aj. 737, u. so öfter ; δίχα τινός, ohne Jemand, außer ihm, Aesch. Ch. 767 Spt 25, Ag. 835 ; κενὴ οἴκησις ἀνθρώπων δίχα Soph. Phil. 31 ; πόλεως δίχα, ohne die Bürgerschaft, d.i. ohne ihren Befehl, O.C. 48, u. so öfter bei Dichtern, gew. dem gen. nachgesetzt ; δίχα θηλειάων Theocr. 25.107 : vgl. Dion.Hal. 7.19.