δί·μοιρος, ος, ον [ῐ]
   I adj. partagé entre deux ou en deux, ESCHL. Suppl. 1071, etc. ;
   II subst. τὸ δίμοιρον :
      1 demi-drachme (3 oboles) PLAT. Ax. 366 c ;
      2 à Rome, demi-livre, PLUT. C. Gracch. 17 ;
      3 demi-degré, NICOM. Harm. 19.

Étym. δίς, μοῖρα.

ον, two-thirds, esp. in neut., δίμοιρον, τό, A. Supp. 1070 (lyr.), Euc. 1.3, BGU 661.22 (i AD), Nicom. Harm. 10, etc. ; διμοίρου ὀρθῆς ἐστιν ἡ γωνία the angle measures two-thirds of a right angle, Papp. 178.23; δ. σπιθαμῆς Hero Mens. 60.14, cf. Gp. 8.36.3.
half a drachma, Pl. Ax. 366c; at Rome, half a libra, Plu. CG 17. in A. Th. 850 (lyr.), Herm. restored δίμορα τέλεα (for δίμοιρα τέλεια) metri gr.

doppelt geteilt, doppelt ; Aesch. Spt. 832 ; vgl. Suppl. 1056 ; – τὸ δίμοιρον, eine halbe Drachme, = 5 Obolen, Plat. Ax. 366c ; ein halbes Pfund, Plut. C.Gracch. 17.