δί·κροος-ους, οος-ους (ou subst. -όα, v. ci-dessous), οον-ουν, ou δικρόος-οῦς, όος-οῦς, όον-οῦν :
      1 à deux pointes, d’où fourchu, ARSTT. H.A. 3, 1, 20 ; 8, 2, 20 ; P.A. 2, 17, 6, etc. ;
      2 subst. ἡ δικρόα, ARSTT. H.A. 3, 1, forme fourchue d’un organe ; τὰ δικρᾶ, XÉN. Cyn. 2, 7, fourche pour soutenir les filets.

Étym. δίς, κρούω.

α, ον, contr. δίκρους, α, ουν; or δικρόος, contr. δικροῦς, ᾶ, οῦν; also written δίκρος, α, ον : — forked, cloven, γλώσσημα A. Fr. 152, cf. X. Cyn. 10.7; ξύλον Timocl. 9.6; χηλή Arist. HA 590b25, etc. ; of a serpent΄s tongue, Id. PA 660b6, al. ; of the womb, in selachians, Id. HA 511a6; of muscles and tendons, Gal. 2.369; δίκρα ῥίζα Thphr. HP 9.11.3; δικροῖς ἐώθουν τὴν θεὸν — κεκράγμασιν (παρὰ προσδοκίαν for ξύλοις) Ar. Pax 637; δίκρουν or δικροῦν, τό, bifurcation, Hp. Coac. 225, cf. Pl. Ti. 78b; also δικρόα, ἡ, X. Cyn. 9.19, Thphr. HP 2.6.9.

od. δικρόος, zsgzn δίκρους u. δικροῦς, = δίκρανος, Phryn. p. 233 ; nach Lobeck von κρόω (κρούω); zweispitzig, doppelt, z.B. δικροῖς ἐώ θουν τὴν θεόν (vgl. δίκρανος) Ar. Pax 637 ; Arist. H.A. 4.2, part.anim. 2.17, u. öfter die erste Form ; δίκροον ξύλον, Gabel, Timocl. com. Ath. VI.243c ; ἡ δικρόα, Spalt, Einschnitt, Arist. H.A. 3.1. Auch δικρός, Xen. Cyn. 10.7 ; od. δίκρος, z.B. δίκρα ὄψις Aesch. frg. 42. Vgl. Lobeck zu Phryn. a.a.O. u. Paralip. I p. 42.