[ῐ] (seul. aux formes suiv. : prés. ind. 3 pl. διδέασι, XÉN. An. 5, 8, 24 ; part. gén. plur. διδέντων, OD. 12, 54 ; impf. 3 sg. δίδη, IL. 11, 105) c. δέω, lier.

Étym. δέω¹ ; formé sur δήσω, par anal. avec τίθημι-θήσω.

Aeol. inf. δίδην and pres. ind. δίδει Hsch., part. διδείς, εῖσα, έν, GDI 2156, al. (Delph.), fem. δ[ιδέ]ουσα Delph.3(2).131; redupl. form of δέω¹: — bind, fetter, ὥ ποτ’ Ἀχιλλεὺς… δίδη μόσχοισι λύγοισιν (Ep. 3 impf. for ἐδίδη) Il. 11.105; οἱ δέ σ’… ἐν δεσμοῖσι διδέντων (Aristarch. for δεόντων) let them bind thee, Od. 12.54; 3 pl. ind. διδέασι X. An. 5.8.24 (v.l. δεσμεύουσι).

Nebenform von δέω¹, binden ; Homer vom Fesseln von Menschen : Il. 11.105 ὥ ποτ' Ἀχιλλεὺς Ἴδης ἐν κνημοῖσι δίδη μόσχοιο λύγοισιν ; Od. 12.54 οἱ δέ σ' ἔτι πλεόνεσσι τότ' ἐν δεσμοῖσι διδέντων, v.l. δεόντων, Scholl. Didym. δεόντων : Ἀρίσταρχος γράφει διδέντων, ὡς τιθέντων. – Xen. An. 5.8.24 διδέασι.