ατος (τὸ) cause de ruine : τινος, pour qqn, ESCHL. fr. 121, ou pour qqe ch. (pour des navires, en parl. des vents) OD. 12, 286 ; τινι, HH. Ap. 364, pour qqn.

Étym. δηλέομαι.

ατος, τό, mischief, bane, ἄνεμοι χαλεποί, δηλήματα νηῶν Od. 12.286; ὁδοιπόρων A. Fr. 123; βροτοῖσιν h.Ap. 364, cf. S. OT 1495; τύχης δηλήμασι IPE 2.197 (Panticapaeum).

τό, das Verderben ; von δηλέομαι, wohl nur im aktivischen Sinne gebräuchlich, = der Verderber ; Hom. einmal, Od. 12.286 ἐκ νυκτῶν (var. lect. νυκτὸς) δ' ἄνεμοι χαλεποί, δηλήματα νηῶν, γίγνονται ; vgl. Anth. Pal. 14.72 Τ, τάν, λύσας ἀκτῖσι ζοφερῆς δηλήματα νυκτός ; Soph. O.R. 1495 ὀνείδη, ἃ τοῖς ἐμοῖς γονεῦσιν ἔσται σφῷν θ' ὁμοῦ δηλήματα. Der singular. bei Aeschyl. fragm. Leon. ap. Steph. Byz. s. v., Χώρα (Dindorf frgm. no 114) Ὁδοιπόρων δήλημα, χωρίτης δράκων ; Homer. hymn. Ap. 364 οὐδὲ σύγε ζώουσα κακὸν δήλημα βροτοῖσιν ἔσσεαι.