οντος (τὸ) propr. ce qu’il faut, ce qui convient, d’où :
      1 besoin, nécessité : τὰ δέοντα εἰπεῖν, THC. 1, 22 ; PLAT. Phædr. 234 b ; ou πράττειν, ISOCR. 32 a, dire ou faire ce qu’il faut ; πρὸ τοῦ δέοντος, SOPH. Ph. 891, avant qu’il ne soit nécessaire ; μᾶλλον τοῦ δέοντος, XÉN. Mem. 4, 3, 8, plus qu’il ne faut ; θᾶττον τοῦ δέοντος, PLAT. Conv. 195 b, plus vite qu’il n’est nécessaire ; ἐς τὸ δέον, HDT. 2, 173, en vue des besoins ; εἰς οὐδὲν δέον ἀναλίσκειν, DÉM. 36, 10, dépenser en pure perte, litt. sans aucun besoin ;
      2 ce qui convient, ce qui est opportun : ἐν δέοντι (s.-e. καιρῷ) EUR. Med. 1277 ; ou ἐν τῷ δέοντι, HDT. 2, 159, en temps opportun, à propos ; ἐς δέον παρεῖναι, SOPH. O.R. 1416, ou ἐς τὸ δέον παραγίνεσθαι, HDT. 1, 32, se présenter ou survenir à point ; cf. HDT. 1, 119, 186 ; εἰς δέον λέγειν, DÉM. 44, 7, parler à propos.

Étym. part. prés. neutre de δέω² ; sur δέον employé au sens d’un participe absolu, v. δέω², II impers.

v. δέω¹ et δέω².

(written δείον PSI 4.361.4 (iii BC), etc.), οντος, τό, neut. Subst., prop. part. of impers. δεῖ: — that which is binding, needful, right, μᾶλλον τοῦ δ. X. Mem. 4.3.8; τὰ δ. Th. 1.22, etc. ; οὐδὲν τῶν δ. πράττοντες Isoc. 3.25; πρὸ τοῦ δ. before it be needful, S. Ph. 891; ἐν δέοντι (sc. καιρῷ) in good time, E. Med. 1277, Plu. Cim. 17; ἐν τῷ δ. Hdt. 2.159; ἐς δέον ἐγεγόνεε Id. 1.119, cf. 186; ἐς δ. πάρεστι S. OT 1416, cf. Ant. 386; εἰς δ. λέγειν D. 4.14; εἰς τὸ δ. for needful purposes, or in case of need, ἐς τὸ δ. χρῆσθαι Hdt. 2.173; hence of secret service, εἰς τὸ δ. ἀπώλεσα Ar. Nu. 859 (parody of Pericles’ εἰς τὸ δ. ἀνήλωσα Sch. ad loc.); εἰς οὐδὲν δ. ἀναλίσκειν D. 3.28; so in pl., εἰς δέοντα ἀναλωθῆναι Andronic. Rhod. p. 577 M.

οντος, τό (neutr. partic. praes. von δεῖ), das Nötige, Pflicht, Schuldigkeit, τὰ δέοντα εἰπεῖν Thuc. 1.22 u. öfter ; Plat. Phaedr. 234b ; ἀπῆλθον πρωϊαίτερον τοῦ δέοντος Theaet. 150e ; θᾶττον τοῦ δ. Symp. 195b u. öfter ; ἐν δέοντι u. ἐν τῷ δέοντι, sc. καιρῷ, zur rechten Zeit, Ar. Pax 272 ; Eur. Med. 1277 ; Her. 2.159 ; Thuc. 2.89 ; ποιεῖν Isocr. 3.19 u. Sp.; εἰς δέον, z.B. παρεῖναι Soph. O.R. 1416 ; Eur. Alc. 1101 ; Her. 1.119 ; καὶ καλῶς Plat. Rep. X.596e ; εἰς τὸ δέον παραγίνεσθαι Her. 1.32 ; χρῆσθαι 2.173 ; vgl. Ar. Nub. 859 ; εἰς οὐδὲν δέον ἀναλίσκειν, unnötiger Weise, Dem. 3.28. – Absolut δέον, da es nötig ist od. war, Plat. Prot. 355d u. sonst oft bei Att.; οὐδὲν δέον, was nicht hätte geschehen sollen, Her. 3.65 u. sonst. – Pol. 1.30.7 u. Sp. sagen δέον ἐστίν = δεῖ.