'*δέαμαι, seul. impf. 3 sg. ἀεικέλιος δέατ' (p. δέατο) εἶναι, OD. 6, 242, il avait l’air misérable.

Étym. R. indo-europ. *deih₂-, briller ; cf. δῆλος, δῖος, δέελος.

'

scheinen ; Wurzel διϜ, vgl. δέελος, δῆλος, Curtius Grundzüge der Gr. Etymol. 1.201f 2.97, 146 Buttmann Lexil. 2.103. Bei Hom. einmal, Od. 6.242 πρόσθεν μέν γὰρ δή μοι ἀεικέλιος δέατ' εἶναι, νῦν δὲ θεοῖσιν ἔοικε, Scholl. E τὸ δὲ ἐδέατο ἀντὶ τοῦ ἐδόκει, Scholl. H. δέατο, ἔδοξε, Scholl. TV ἐδόκει, ἐφαίνετο ; var. lect. δόατο, vgl. δοάσσατο. Das praes. indicat. bei Hesych., δέαται, φαίνεται, δοκεῖ ; derselbe δεάμην· ἐδοκίμαζον, ἐδόξαζον. Vgl. EM. p. 252.34. Der konjunkt. praes. δέαται Inscr. Teg., s. Curtius Grundzüge 2.146.