αρτος (ἡ) [δᾰ, nomin. ᾰρ] femme mariée, épouse (p. opp. à jeune fille ἀδμής ou ἀδάμαστος), dans Hom. avec le gén. de l’époux, IL. 3, 122 ; 14, 503 ; OD. 4, 126, etc. ; abs. PD. N. 4, 57 ; ESCHL. Pr. 836 ; etc. ; en prose, LYS. Erat. p. 94 ; DÉM. etc.

Étym. p.-ê. pré-grec.

αρτος, ἡ, (δαμάζω II) wife, spouse, Il. 3.122, Pi. N. 4.57, A. Pr. 834, etc.

αρτος, ἡ, die Gattin, Ehefrau ; von δαμάω, Gegensatz παρθένος ἀδμής Od. 6.109 ; Apollon. Lex.Homer. p. 56.13 δάμαρ ἀνδρὸς γυνή, ἀπὸ τοῦ δεδαμάσθαι τῷ ἀνδρί Bei Homer δάμαρ fünfmal, stets mit dem Ehemann im genitiv.: Od. 4.126 τόν οἱ ἔδωκεν Ἀλκάνδρη Πολύβοιο δάμαρ ; Il. 14.503 οὐδὲ γὰρ ἡ Προμάχοιο δάμαρ Ἀλεγηνορίδαο ἀνδρὶ φίλῳ ἐλθόντι γανύσσεται ; Il. 3.122 εἰδομένη γαλόῳ, Ἀντηνορίδαο δάμαρτι ; Odyss, 20.290, 24.125 Ὀδυσσῆος δὴν οἰχομένοιο δάμαρτα. – Pind. N. 4.57 ; oft bei Tragg., z.B. Aesch. Prom. 836 ; Eur. Hec. 493 u. Sp.