ου (ὁ) s.-e. ὀδούς :
      1 dent molaire, HDT. 9, 83 ; AR. Pax 34 ; Ran. 572 ; XÉN. Mem. 1, 4, 6 ; ARSTT. P.A. 3, 1, 3 (cf. προσθίος) ;
      2 p. anal. dent d’une clef, AR. Th. 423.

Étym. γόμφος.

(sc. ὀδούς), ὁ, more Att. than μύλος, Moer. 111; (< γόμφος): — grinder-tooth, molar, chiefly in pl., Hp. Epid. 5.100, Hdt. 9.83, Ar. Pax 34, etc. ; ψοφεῖ δ’ ὁ γ. Epich. 21; γομφίους συγκρούων with his teeth chattering, Babr. 92.8; opp. προσθίος, X. Mem. 1.4.6, Arist. PA 661b8.
tooth of a key, Ar. Th. 423.

ὁ, sc. ὀδούς, Backenzahn (von γόμφος, der Gestalt wegen); Her. 9.83 ; Ar. Pax 34, Ran. 572 ; Xen. Mem. 1.4.6 u. Sp.; vgl. bes. Phryn. com. Ath. II.52c τοὺς γομφίους ἅπαντας ἐξέκοψεν, so daß ich nicht eine Mandel knacken kann. – Von dem Zahn am Schlüssel (Bart) Ar. Th. 423.