ή, όν :
      1 courbé, recourbé, en parl. d’hameçons, OD. 4, 36 ; de mâchoires, IL. 11, 416 ; d’ongles ou de griffes, HÉS. O. 203, etc. ;
      2 qui se courbe ou peut se courber, d’où souple, flexible, en parl. des membres d’un homme vivant, p. opp. à la rigidité d’un cadavre, IL. 11, 669 ; 24, 359 ; OD. 11, 393, etc. ;
      3 qui se recourbe, qui dessine une courbe, en parl. du stade, PD. I. 1, 57 ;
      4 fig. qui se laisse fléchir, IL. 24, 41.

Étym. γνάμπτω.

ή, όν, curved, bent, ἰχθυάασκον γναμπτοῖς ἀγκίστροισιν Od. 4.369; μετὰ γναμπτῇ σι γένυσσιν Il. 11.416; πόρπας τε γναμπτάς θ’ ἕλικας 18.401; ὄνυχες γ. Hes. Op. 204; γ. δρόμοι, of the diaulos, Pi. I. 1.57; γ. χαλινούς, Hsch.
supple, pliant, of the limbs of living men (opp. to the stark and stiff ones of the dead), ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι Il. 11.669, 24.359, Od. 11.394, etc. metaph, pliable, οὔτε νόημα γναμπτὸν ἐνὶ στήθεσσι (of Achilles), Il. 24.41.

gekrümmt, gebogen ; Hom. γναμπτῇσι γένυσσιν Il. 11.416, γναμπτοῖς ἀγκίστροισιν Od. 4.369, 12.332, γναμπτὰς ἕλικας Il. 18.401 ; ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσιν, in den gebogenen, d.h. geschmeidigen, gelenkigen Gliedern, Versende, Il. 11.669, 24.359, Od. 11.394, 13.398, 430, 21.283 ; νόημα γναμπτόν, ein biegsamer Sinn, der sich erweichen läßt, Il. 24.41 ; – δρόμος Pind. I. 1.57.