ou att. γέλοιος, α, ον, qui fait rire, d’où :
      1 risible, plaisant, p. opp. à σπουδαῖος, XÉN. Cyr. 2, 3, 1 ; ISOCR. 8 e ; différ. de καταγέλαστος : γελοῖα εἰπεῖν ἀλλὰ μὴ καταγέλαστα, PLAT. Conv. 189 b, dire des choses risibles, mais non ridicules ; Αἰσώπου τι γέλοιον, AR. Vesp. 566, ou Αἰσωπικὸν γέλοιον, ibid. 1259, qqe récit plaisant d’Ésope ou à la façon d’Ésope ; en parl. de pers. plaisant, bouffon, EUR. (ATH. 613 d) ; LGN 34 ;
      2 ridicule, IL. 2, 215 (épq. γελοίϊος) ; HDT. 8, 25 ; γέλοιος ἔσομαι αὐτοσχεδιάζων, PLAT. Phædr. 236 d, je serai ridicule en improvisant ; γελοῖός εἰμί σοι λέγων ταῦτα, LUC. Char. 22, je suis ridicule en te disant cela.

• Cp. γελοιότερος, PLAT. Ap. 30 e ; ARSTT. Top. 2, 2.

Étym. γέλως.

= γέλοιος.

nach Möris att. γέλοιος ; Andere, wie Thom.Mag. unterscheiden so : γελοῖος, ὁ καταγέλαστος· γέλοιος δὲ ὁ γελωτοποιός ; Ammon. umgekehrt ; die mss. haben meist γελοῖος ; lächerlich, zum Lachen, absurd ; Hom. nur γελοίιον neutr. Il. 2.215 ; Her. 8.25 ; oft bei Plat. u. Folgenden ; Kompar., γελοιότερον εἰπεῖν Apol. 30e ; Luc. abd. γελοῖός εἰμί σοι λέγων ταῦτα, es ist lächerlich, daß ich dir dies sage, Char. 22. – Act. Lachen erregend, ὁ γελοῖος, der Spaßmacher, Eur. bei Ath. XIV.613d ; γελοῖον, γελοῖα, Scherze, Possen, Xen. Cyr. 2.3.1 ; Ggstz καταγέλαστα Plat. Symp. 189b ; öfter σπουδαῖα.
• Adv. γελοίως, Plat. u. Folgde.