ός, όν, qui résonne d’un son clair, éclatant, sonore, en parl. de cris ou de paroles, ESCHL. Sept. 443 ; ANTIPH. (ATH. 450 f) ; en parl. de pers. ANTH. 7, 428 ; de cigales, ANTH. 9, 92.

➳ • Cp. γεγωνότερος, DH. 5, 24 ; ANTH. 9, 92 ; LUC. Pseud. 1 ; ALCIPHR. 3, 48, etc.

Étym. γεγωνώς, part. de γέγωνα ; cf. ἀραρός de ἀραρώς.

neutre du partic. γεγωνώς, v. γέγωνα, fin.

όν, Adj. (from part. γεγωνώς, as ἀραρός, όν, from ἀραρώς) loud-sounding, sonorous, πέμπει γεγωνὰ… ἔπη A. Th. 443; ὄντα δ’ ἄφωνα βοὴν ἵστησι γεγωνόν Antiph. 196.2; loud of voice, ἀνήρ AP 7.428.15 (Mel.); in later Prose, φωνή D.H. 8.56, Ph. 1.348, Corn. ND 16; λόγος Ph. 1.95, al. ; οὐ λόγῳ γ. ἀλλὰ τῇ ψυχῇ ἐκτείνασιν ἑαυτοὺς εἰς εὐχήν Plot. 5.1.6; Comp. γεγωνότερος, κύκνων AP 9.92 (Antip. Thess.), cf. D.H. 5.24, Hld. 10.32; γ. φθέγγεσθαι Ath. 14.622e, etc.
2. γεγωνός as neut., γ. μέλος Ael. VH 2.44; γεγωνὸς ἀναβοᾶν Luc. Gall. 1; φθέγγεσθαι Philostr. VA 5.9, cf. Her. 2.2; τὸ γ. τῆς ὀγκήσεως Corn. ND 21; also masc. and fem. as Adj., γεγωνότος λόγου Ph. 1.133; πλήξεις γεγωνυίας resounding blows, ib. 123.
3. Adv. Comp. γεγωνότερον ἐκβοήσας J. AJ 4.3.2, cf. Porph. Chr. 23.

όν (γέγωνα), laut gesprochen, vernehmlich, ἔπη Aesch. Spt. 425 ; βοή Antiphan. bei Ath. X.450f ; ἀνήρ Mel. 123 (VII.428), d.i. tonreich, ein Sänger. Auch Kompar., γεγωνότεροι κύκνων τέττιγες Antip.Thess. 30 (IX.92).